Dag 3 Rondje Brabant/Zeeland 280 km
Ik word rond half 2 even wakker en daarna slaap ik meteen weer door. Blijkbaar ook door de wekker die ik om half 4 heb gezet. Ik word om 4 uur wakker. Kan me niet goed oriënteren. Kleding aan en opstaan. Pap maken. Oude boterhammen weg en nieuwe smeren. Leo is vandaag een stuk sneller dan ik. En hij gaat een half uur eerder de deur uit om met Henri en Jurian te kunnen rijden. Ik vertrek uiteindelijk na een wandeling om een paar minuten voor 6. Dus toch iets sneller voorbereid dan de vorige dagen. Na een paar 100 meter kom ik Egon al tegen. Alleen als ik naar de startplek rijdt ben ik hem weer kwijt. Blijkbaar liep de laatste route iets anders op het laatste stuk. In ieder geval begin ik alleen hierdoor.
 |
| Maar als ik dezelfde weg had gereden had ik deze mooie plaatjes gemist |
Maar gelukkig is er al snel een fotopunt, waar Egon even op mij heeft gewacht. Al heeft dat weinig zin blijkt na een paar kilometer. Want hij is gewoon een veel snellere starter dan ik. Ik laat hem lekker gaan en geniet van het mooie gezicht van de mist.
 |
| Eerste fotopunt waar Egon staat te wachten |
 |
| Al snel verdwijnt hij uit het zicht met deze dikke mist |
Ik rij vandaag lekker mijn eigen tempo. Echt hard hoef ik niet te gaan, binnenkomen voor de avondklok moet makkelijk lukken met "maar" 280 km te gaan. Ik rij door de Beneluxtunnel en daarna richting de Heinenoordtunnel. De zon begint door te breken en het belooft een mooie dag te worden.
 |
| Echt geweldig gaaf weer vandaag |
Bij de Heinenoordtunnel neem ik aan het eind de lift. Ik heb geen zin in de ietwat steile klim aan het eind. Ik zie Henri naar boven ploeteren als ik in de lift sta. Omdat hij ook nog moet omrijden ben ik voor hem uit weg. Maar niet veel later rij ik verkeerd op een dijkje. En daarna rijden we samen op. Ik vind het wel zo gezellig en hij rijdt behoorlijk door, dus ik moet ook nog mijn best doen om het tempo bij te houden.
 |
| Fietsen met Henri |
We rijden samen tot aan Willibrord. Bij het fotopunt gaat Henri zijn tas herinpakken en ik ga door omdat ik nog ergens wil plassen. Bij het 2e fotopunt zit Egon. Die vertelt dat hij zijn brood is vergeten te smeren. Hij blijft daar als ik doorrijd om ergens een plaspauze te kunnen houden.
 |
| Eerste fotopunt in Willibrord |
 |
| En fotopunt twee bij de gele trui rijderstegeltjes |
Net buiten Willibrord kom ik langs een tankstation. Dus ik maak me geen zorgen dat Egon zijn lunch niet vindt. Als ik mijn plaspauze iets verderop heb genomen rij ik rustig verder. En niet al te lange tijd daarna komt Egon mij achterop. Hij heeft Henri niet gezien zegt ie. Nadat ik een paar kilometer in de slipstream heb gehangen haak ik af. Een wielrenner vraagt of we met een speciale rit bezig zijn. En ik vertel hem dat we 1000 km rijden dit weekend. Hij valt bijna van zijn fiets. Nadat ik de brug naar Zeeland over rijd, komt er een dubieuze afslag. Waarbij ik letterlijk een stukje achterste voren moet om de bocht te kunnen maken. Iets met velomobiel onvriendelijke route. Nou ja, we komen er wel.
 |
| Veel lange wegen door polders |
 |
| En heel veel water vandaag |
Weeral komen we wat half verharde paadjes tegen met schapen erop en wildroosters. En dan komen ineens Henri en Martin me inhalen. Als we weer op een goede weg zitten met wind tegen haal ik ze weer bij. En gezamenlijk fietsen we naar het volgende fotopunt. Hier staan nog meer deelnemers waaronder Leo en Egon! Dat treft.
 |
| Martin en Henri houden me lekker uit de wind |
 |
| Het fotopunt bij de Oester waar ik mijn middagpauze houd |
Ik ga mijn middagpauze hier houden. Rondje wandelen gaat niet zo super. Ik voel mijn achillespezen met traplopen en ik ben gewoon niet top. Ik kom een koffie to go tegen en besluit maar even terug te lopen voor mijn portemonnee. Daarna wil ik appeltaart bestellen maar dat hebben ze niet, dus ik doe het met de vegetarische tomatensoep. Daarna loop ik weer terug naar mijn fiets. Inmiddels zijn alle wielrenners vertrokken en zit alleen Egon nog bij het fotopunt. Ik eet rustig mijn soep op en daarna vertrekken we samen. Het gaat op zich best lekker, volgens mij kilometer teller rij ik dus wel 28 kruissnelheid meestal. Maar als ik mijn uurstand zie klopt dat niet met de teller van mijn fiets. Nu zou er toch een belletje moeten gaan rinkelen zou je zeggen, maar mijn hersenen bedenken niet dat ik dan wel eens een lekke band kan hebben die langzaam leegloopt....
 |
| Het is wel machtig mooi om buitendijks te rijden |
 |
| Dit paadje moesten we dus niet hebben, we moesten blijkbaar daar beneden fietsen achter het hek! |
Net voor Neeltje Jans raak ik Egon kwijt. Maar ik moet ook naar het toilet en stap bij de eerste Dixi die ik tegenkom. Daarna rij ik rustig door naar het fotopunt bij Neeltje Jans. Daar tref ik tot mijn verbazing niet alleen Egon, maar ook Sake, met zijn Witte QV. Ik maak een mooie foto met de 3 fietsen erop en Egon in het midden. Daarna rij ik weer door. Egon blijft nog lekker staan praten met Sake.
 |
| Egon op het podium bij Neeltje Jans |
 |
| Nog een paar onverharde paadjes erbij |
 |
| Deze was wel heel irritant met zo'n strookje groen in het midden |
Uiteindelijk kom ik er na nog een uur fietsen en een bocht achter dat ik een lekke band heb aan het eind van de Brouwersdam. En als ik hem net gefixt heb, komt Egon ook aan. We blijven even staan praten en daarna klimmen we weer in de fiets. Paul Lelieveld belt me op dat we beter een stukje de route kunnen verlaten ivm een gravelpad in de route. En hij loodst ons er zo omheen. Weer op de route gaat het een stuk beter nu. Al heeft die lekke band me wel een beetje genekt. Maar we gaan sowieso op tijd binnen zijn. Dus geen haast meer. Maar lekker toeren. Als we bij Spijkenisse zijn staat Paul langs het pad te wachten op ons. Hij racet ons letterlijk door Spijkenisse heen op zijn trike met ondersteuning. En bij de brug hebben we even een adempauze omdat deze open staat.
 |
| Super bedankt Paul, voor de service! |
We vervolgen onze route richting de Beneluxtunnel. En nu mogen we met de lift. Dat is een nieuwe ervaring voor Egon. Ik heb de lift al eens vaker genomen met Kanjer, maar voor Zoefje is dit denk ik ook de eerste keer. Als we uit de lift zijn rijden we rustig richting Vlaardingen. Ik kom bekende punten tegen. We rijden langs een water en daarna moeten we even een wijkje in om een laatste foto te maken bij een wielrenner met een bolletjestrui.
 |
| Egon die mij volgt |
 |
| De wielrenner met de bolletjestrui op de foto met Zoefje en de Quest van Egon |
Het laatste stuk gaat het door de open velden. En dan zijn we eindelijk bij het eindpunt van de route. Het ontvangst comité zit op de stoep. Ik ben blij dat ik er ben. Na een pauze rij ik in rustig tempo terug naar Delfgauw. Au dat doet pijn aan de knieën. Net even te lang stilgestaan toch. Terug in Delfgauw de fiets uitpakken en een stukje wandelen, eten en douchen. Ik ben best kapot. Dus slaap in een paar minuten in.
The day after
Ik heb totaal niet nagedacht over de dagen na mijn rit. Maar aangezien ik het geen goed idee vind om in 1x terug te rijden naar Nijmegen besluit ik een bed te reserveren bij de ligfiets herberg in Rijswijk. Daar is gelukkig nog plek. En aangezien ik nog even rust nodig heb en mijn was nog aan het drogen is besluit ik om in de middag te gaan rijden. Nadat ik samen met Leo heb geluncht kleed ik me om en pak ik mijn fiets in. Rond 14 uur vertrek ik op weg naar Rijswijk. Het fietsen doet pijn. Vooral aan de knieën en ook vind ik het moeilijk om de route te volgen. Dus mijn hoofd is er ook niet helemaal bij. Ik rij vooral heel rustig. Snelheid moet maar komen als het komt. Ik ga mezelf niet meer inspannen dan nodig. Uiteraard heb ik ook de hele terugweg wind tegen. Dus dat helpt ook niet echt. Ik kom langs Gouda en daarna kan ik lekker doorfietsen.
 |
| Speciale rotonde in Gouda |
 |
| Het landschap wordt al bekender |
 |
| Ik heb geluk met de neerslag. Maar een paar spetters... |
In de buurt van Lopik kom ik weer op een bekende weg. Dat is fijn. De draai de brug naar Vianen op red ik zomaar in 1x zonder steken. Ik heb wel de hele weg nodig, maar dit was mij eerder nog niet gelukt. Dus ik word duidelijk beter in het draaien met Zoefje. De brug op gaat het super langzaam. Gewoon op een tempo dat ik makkelijk kan volhouden. Als ik in Vianen ben zie ik dat Wilco mij gebeld heeft. Ik probeer hem terug te bellen, maar hij neemt niet op. Nadat ik weer op de dijk ben (in Vianen is die afgesloten dus ik moet een heel stuk omrijden voor ik de dijk op kan), Zoeft het weer heerlijk. En als ik bij Everdingen kom zie ik ineens Wilco rijden! Wat een leuke verrassing! We rijden samen op naar Rijswijk.
 |
| Dreigende luchten, maar gelukkig nog steeds droog |
 |
| Tof om een stukje samen te rijden met Wilco! |
De paar klimmetjes in de route (de dijk op en de brug over het kanaal) gaan niet van harte. Maar ik kom boven. Mijn knieën protesteren enorm. De laatste meters doe ik dan ook rustig aan. In Rijswijk wordt er goed voor me gezorgd door Wilco en Petra. Lekker eten en vertellen over mijn belevenissen. We zijn allemaal vroeg moe. En ik lig er voor de verandering een keer echt vroeg in. Ik slaap echt heerlijk!
Nog een klein stukje
Ik ben rond 6 uur wakker. Zoals normaal. Maar voel me stukken beter dan gisteren. Ik sta rond 7 uur op voor een wandelingetje.
 |
| Het is weer magisch mooi deze ochtend |
Daarna eet ik de boterhammen die ik gisteren nog over had. En drink ik thee. Ik pak m'n spullen alvast in. Als Wilco beneden komt pak ik mijn fiets in en daarna drinken we nog een kopje thee in de woonkamer met mooi uitzicht. Rond kwart over 9 zit ik weer in Zoefje. En ik vertrek richting de Brug van beneden Leeuwen.
 |
| Vandaag straks blauwe lucht |
Dat is volgens mij de meest snelle route naar huis. En dat blijkt. Ik heb vandaag de wind mee. En mijn kruissnelheid ligt flink hoger. Ik kan ook meer kracht zetten zonder dat ik pijn heb aan mijn knieën. Dat belooft toch een spoediger herstel dan gedacht. Als ik thuis kom heb ik een gemiddelde snelheid gereden van maar liefst 26 km/h met een volle fiets en na zoveel kilometers is dat toch noemenswaardig. Gisteren was de gemiddelde snelheid nog 22 km/h.
Conclusie
Toen ik hieraan begon zeiden mijn hersenen dat ik dit echt nodig had. Maar ik had sterk mijn twijfels of ik het lichamelijk ook zou aankunnen. Er zijn denk ik meerdere factoren waardoor ik het wel gehaald heb:
Ten eerste had ik dit mentaal heel hard nodig. Dit was een enorme uitlaatklep. Ik zag het als een soort van vakantie. Even mijn verstand op nul en eigenlijk geen tijd hebben voor veel anders dan fietsen, wandelen, eten, drinken en slapen.
De omstandigheden waren enorm goed. Een huis waar ik tot rust kan komen. Het weer zat mee. Geen pech onderweg op de dagen dat ik krap zat in mijn tijd.
Ik had ook toevallig een rustige week achter de rug omdat ik juist even een stapje terug moest doen in de week ervoor. Dus ik was relatief uitgerust.
Ik rij in een velomobiel. Op een racefiets had ik hier veel meer voor moeten trainen. En had ik waarschijnlijk ook een veel langere periode van herstel nodig.
Wat er tegen zat:
1 lekke band en wat mentale spanningen tijdens de rit. Maar dat is wel een soort van ingecalculeerd dat dat voorkomt.
En zoals een goede vriend van mij zei: "Keep on Rolling." Zolang ik dat blijf doen gaat het wel goed komen.
De rit was zeer geslaagd, inclusief de ontmoetingen onderweg en de heen en de terugweg. Ik heb er met volle teugen van genoten! Iedereen bedankt voor deze fijne beleving!
