maandag 31 december 2018

Een goede jaarwisseling

Terugblik 2018


Het is de laatste dag van het jaar, eigenlijk had ik vandaag nog willen fietsen, maar aangezien ik me niet zo goed voel ga ik dat niet meer doen dit jaar. Daarmee komt de eindstand in zicht, al zou het nog kunnen zijn dat er een paar kilometer bij komen door een oudejaarswandeling. Mijn doel voor dit jaar was 10.000 km die ik iets meer dan een week geleden gehaald heb. Dit voornamelijk vanwege de geplande operatie. Het resultaat mag er zijn. Zowel de 10.000 km als het resultaat van de operatie. Alhoewel het in het begin toch een hele omschakeling was, begin ik nu steeds meer gevoel terug te krijgen. Dat helpt met de verwerking zowel psychisch als lichamelijk. Verder blijft het natuurlijk een ingrijpende verandering, dus ik heb nog een weg te gaan. Ondanks dat ik me er nu al goed bij voel.

Een mooi jaaroverzicht in een filmpje is te zien op Strava.com

Of deze jaarbadge van Veloviewer vind ik ook leuk om te zien.


Ik wens iedereen een goede jaarwisseling en een gezond 2019!

zondag 30 december 2018

Kerst, Oliebollentocht en Festive 500

Festive 500 en kerstritjes


Omdat het zo goed ging met fietsen, dacht ik dat ik misschien de Festive 500 ook wel kon proberen. Niet geschoten is altijd mis. En als het niet zou lukken zou er vast een oplossing komen om weer thuis te geraken of met wat rustdagen later terug te reizen. Ik heb van huis uit meegekregen dat ik altijd thuis kom namelijk. Zodoende ben ik vanaf maandag elke dag gaan fietsen. Ik wilde maandag naar mijn ouders fietsen om nog iets van de kerst mee te krijgen daar. Maar omdat ik zo'n 70 km heen wilde fietsen kon ik net zo goed een D-tour via Doesburg doen om Peter nog even te zien voor ik door reed naar Lobith. Zodoende reed ik met een mooie zonsondergang vanaf Doesburg de laatste kilometers naar mijn ouders.

Ik was nog maar net Nijmegen uit en toen had ik al een lekke band, gelukkig wel stralend mooi weer
Vanaf Doesburg naar Lobith
De boosdoener van de lekke band
De kerstboom bij mijn ouders

Na deze rit voelde ik me heel goed. De dag erna zou ik in de middag terugfietsen naar Nijmegen met een kleine omweg weer. Deze rit viel veel zwaarder en ik besloot om iets rechtstreekser naar huis te fietsen en eventueel nog een rondje door de wijk te doen mocht ik de puf hebben. Dit lukte en uiteindelijk had ik weer zo'n 70 km op de teller. Mijn dag/nachtritme bestond nog steeds uit van 10 tot 10 uur slapen en dan 's middags fietsen. Maar dit moest langzaam gaan veranderen voor de OBT, aangezien de start rond 10 uur zou zijn zou ik zeker een uur daarvoor al in mijn fiets moeten zitten.

Aan het eind van de rit kwam de zon door 
De maaltijd die ik van mijn ouders had meegekregen ging er goed in!

Eerste Etappe naar de Oliebollentocht


De eerste etappe naar de OBT verliep ronduit veel beter dan het stuk van de dag ervoor gelukkig. En ik voelde ook dat ik meer energie had. Ik reed samen met Kjeld van Nijmegen naar Broekhuizen alwaar we bij Johannes, een velomobielvriend die ook wel vaker met de NIJL mee rijdt, hartelijk werden ontvangen en konden overnachten. We kwamen onderweg nog een roeifietser tegen waarmee ik wel eens meer ga fietsen. Hij fietste nog een heel eind met ons mee.

Rowing Erwin, niet te verwarring met Erwin van Tante Lies
Met z'n drieen onderweg
Pauze op de helft van onze rit

De fietsenstalling bij Johannes buurvrouw
Het leven is hard, geen Strada sap bij ons logeeradres, we moesten het met Mango sap doen.

Tweede dag naar Roermond


De volgende ochtend was ik al rond half 9 wakker! En dat zonder dat ik een wekker had gezet. Dit beloofde wat. Aangezien we niet voor 3 uur 's middags bij de scouting wilden aankomen bleven we tot na het middageten en reden Kjeld en ik rond 13 uur weg richting Roermond. Dit was ongeveer 48 km en ging vlot. Daar aangekomen waren er al heel wat rijders aanwezig en werd het met het uur drukker. Uiteindelijk was bijna iedereen er en kwam Wilco met zijn groep net op tijd aan om nog mee te doen met de bestelling van het avondeten. Niet veel later kwam er een minder leuk bericht, wat we altijd zullen blijven herinneren vrees ik. Daardoor sloeg de stemming erg om.

Vertrek bij Johannes
laatste stukje door Roermond
Mooi uitzicht over de Maas, daar moest ik wel even voor uitstappen
Gezelligheid bij de scouting
Luchtbed opblazen gelukt André!

Oliebollentocht 2018


De volgende ochtend op tijd wakker voor het ontbijt. En rond 9 uur moesten we de scouting verlaten om richting de start te rijden met z'n allen.


De eerste velomobiel file van de dag
Parkeerplaats bij aankomst nog rustig

Daar waren al een hoop rijders aanwezig. Het was een drukte van jewelste en er kwamen er steeds meer aan. Ook stond er een rij voor de inschrijving waarbij we een warme muts kregen en een bonnetje voor Thee/koffie met vlaai. Ook de regelementen voor de toertocht zaten daarbij, maar die had ik al gelezen. Nadat iedereen ingeschreven was werd de rit door Chris geopend met nog een woordje van de sponsoren van deze tocht. We zouden de tocht voor Erwin rijden, waarover gisteren het slechte nieuws was gekomen.

De rij voor de inschrijving

Blijkbaar trekken grijs en witte fietsen elkaar aan

Daarna in de file naar buiten en ik reed Kanjer gelijk naar de uitgang van de parkeerplaats, zodat ik vooraan kon beginnen. Oliver vond het een goed idee en zou zijn snelheid aanpassen aan de mijne. Nadat het startschot was gegeven vertrokken we. De eerste kilometers werkte ons plan prima, er waren we 1 of 2 velomobielen die tussen ons gingen rijden, maar Oliver kon mij nog prima in de gaten houden. Na verloop van tijd kwamen er steeds meer fietsen tussen ons en aan het eind liet ik uiteindelijk een groot gat vallen tussen mij en de groep waar Oliver voorop reed. Toen was het hek van de dam, maar goed, we waren ook bijna bij de pauze plek op dat moment. Ik merkte dat ik eigenlijk volledig moest concentreren op het rijden en foto's maken was er niet echt bij. Verder merkte ik ook dat mijn sociale interactie vandaag wat minder was. Ik begon gewoon moe te worden na 5 dagen fietsen, en toch mijn ritme aanpassen. Ondanks dat er heel veel bekenden waren, was het allemaal net wat te veel voor mij en kon ik er toch net minder van genieten. Ook met Erwin in mijn gedachten.

Bij vertrek

Ik had niet veel tijd om een foto te maken van de sliert
Ymte met fietskar
Er vallen gaatjes...
We rijden Duitsland in
Een impressie van het aantal velomobielen, ze staan er niet allemaal op maar toch een hoop

Na de goed verzorgde lunch zorgde ik weer dat ik vooraan reed, maar nu lukte het mij niet meer om vooraan te blijven, mede omdat het ook vrij snel begon met een redelijk steile klim. Ik had Arend Jan gevraagd om naast mij te fietsen tijdens de klim, mocht ik het even niet meer redden zou hij me dan even net de ondersteuning kunnen geven om boven te komen. Maar dat lukte helemaal op eigen kracht. Hierna begon iedereen mij wel in te halen en tegen dat de afdaling kwam zat ik denk ik in het midden van de groep. Wel echt heerlijk afgedaald en beneden waar we verzamelden weer vooraan in de groep ingevoegd, al kon ik het algauw niet meer bijhouden nadat we weer vertrokken. Maar aangezien we toch bijna daar waren liet ik me gewoon relaxt terug naar achteren zakken. En zo kwam ik nog naast een aantal bekenden te rijden, onder anderen Mark Keizer, waarmee ik de 600 dit jaar had gereden. Erg leuk om hem weer te zien.

Vertrek vanaf de pauze
Arend Jan
Aankomst bij het eindpunt, rara wie is dit?
En uiteraard waren er Oliebollen!


Eerlijk gezegd heb ik het super naar mijn zin gehad, en ben ik heel blij dat ik ondanks de Pfeiffer toch heb kunnen meefietsen met de OBT. Ook was het heel tof dat Chris ondanks zijn ziekte een deel kon meefietsen!

Op de terugweg naar de scouting had ik een aardige staart fietsers achter mij aan. En hebben we zonder veel problemen de scouting gevonden, alleen was het hek nog dicht, net toen ik wilde bellen daarvoor kwam Jean al aangelopen met de sleutels. Precies op tijd Jean!

's Avonds heb ik mijn sociale interactie weer ingehaald en heb het wat later gemaakt. Uiteindelijk werd het 1 uur toen ik ging slapen. Maar ik heb er geen moment spijt van gehad dat ik een korte nacht had.

Terug gebracht naar Nijmegen


De volgende ochtend gaf mijn horloge voor het eerst aan dat mijn trainingslast te hoog was. Ik had gisteren dus te veel inspanning geleverd. Na wat rondvragen en bellen was Johannes bereid om mij op te halen en naar Nijmegen te brengen, Kjeld zou op mijn GPS naar Nijmegen fietsen. Met Kanjer op het dak reden we in iets meer dan een uur terug naar Nijmegen. Kjeld was een uurtje eerder vertrokken dan wij, maar kwam niet lang nadat we geluncht hadden al aanrijden. Hij had een goede rit gehad maar was wel moe.

Kjeld rijdt Noordwaarts en Peter Zuidwaarts
zo'n velomobiel is toch best klein als je hem op deze kleine auto ziet staan.



Na wat fijne gesprekken met Kjeld, 's avonds op tijd gaan slapen. En heb ik uiteindelijk meer dan 10 uur liggen slapen. Vanochtend had ik nog steeds een te hoge trainingslast, dus die Festive 500 kan ik op mijn buik schrijven, maar ben toch blij dat ik een poging gewaagd heb. Ik heb rond 13 uur Kjeld uitgezwaaid die het laatste stukje naar Zevenaar ging rijden.

Kjeld weer onderweg naar huis

Iedereen bedankt voor de fijne tocht en het samenzijn. Hopelijk tot snel!

zaterdag 22 december 2018

2 jubileums in 1 rit!

Ondanks operatie en Pfeiffer 10.000 km


Ik had mijn doel voor dit jaar flink bijgesteld vanwege mijn operatie. Maar in oktober bleek dat ik dit ruimschoots zou gaan halen totdat de Pfeiffer roet in het eten gooide. En toen had ik opeens nog maar  2 weken om die 100 km te fietsen met een conditie van nul! Maar dat viel gelukkig reuze mee. Mijn conditie gaat goed vooruit al ben ik wel echt moe na zo'n ritje. Ik ben liever moe van het fietsen dan van het nietsdoen. En zo ging ik vandaag met een ritje van ruim 24 km de 10.000 km over voor dit jaar. Niet met Kanjer, maar wel aan gereden fietskilometers. 

5 sterren op de schaal van Wilco


Maar ook Kanjer heeft wat te vieren. Die is namelijk in dezelfde rit de 50.000 km gepasseerd! En toen belde Wilco mij vanmiddag ook nog, met de smoes dat hij dacht dat ik hem had gebeld. Maar hij wilde mij natuurlijk als eerste feliciteren dat ik nu een ervaren velomobielrijder ben.

Kadootje


Uiteraard had ik voor Kanjer een kadootje voor deze heugelijke gebeurtenis gekocht. Hij heeft nu een eigen radio aan boord. Ik moet nog even de beste plek vinden om hem te plaatsen. Maar het is natuurlijk wel gezellig om een muziekje erbij te hebben.


donderdag 20 december 2018

Oliebollentocht, ondanks Pfeiffer toch mogelijk!

Pfeiffer was de boosdoener


Sinds een paar weken weet ik dat ik de ziekte van Pfeiffer heb. Ik heb deze al eens gehad toen ik 14 jaar was, maar nu ik even wat minder weerstand had, heeft het de kop weer opgestoken. Blijft altijd in je bloed aanwezig blijkbaar. Maar heb gelukkig sinds een week ook medicatie hiervoor. En het werkt! Dus ik ga met wat kleine aanpassingen toch naar de oliebollentocht kunnen fietsen!


De eerste ritjes sinds een maand


Afgelopen maand ben ik dus helemaal niet buiten geweest om ook maar iets te doen. Alleen het hoogst noodzakelijke zoals naar de huisarts gaan. Maar zelfs de boodschappen kon ik meestal niet zelf doen. Afgelopen dinsdag weer een ritje gemaakt van 33 km en ook gisteren een rondje van zo'n 53 km. Al was ik best kapot na die laatste rit. Nu lekker herstellen en op naar de oliebollentocht.

De planning


26 december vertrek ik samen met Kjeld al richting Broekhuizen. Hier kunnen we overnachten bij een Strada rijder, Johannes. Vanuit daar rijden we de volgende dag naar Roermond. Alwaar we bij de scouting 2 nachten kunnen blijven slapen. Het is voor mij nog niet zeker of ik de hele oliebollentocht mee kan rijden, maar ik wil sowieso naar de start en finish. Misschien rij ik dan het eerste lusjes mee omdat we dan toch bijna weer langs de scouting komen heb ik gezien. 29 en 30 december rijden we dan weer in 2 dagen terug naar Nijmegen zoals we heen gekomen zijn.

Weer onder de mensen zijn


Waar ik het meest naar uitkijk is om iedereen weer te zien. Ik heb de afgelopen maanden in een soort van sociaal isolement geleefd omdat ik nauwelijks naar buiten kon vanwege de pfeiffer. Heb echt zin om weer contact te leggen met iedereen. Ook heel erg bedankt alle mensen die mij in deze tijd nog een keer gebeld hebben om te horen hoe het met mij ging! Hopelijk gaat het snel weer beter zodat ik weer naar iedereen toe kan fietsen.

donderdag 18 oktober 2018

Ziek, overbelast, overtraind?

Griep?


Nadat ik in september ziek was geworden door waarschijnlijk te veel hooi op mijn vork te nemen, heb ik niet lang daarna maatregelen genomen om mijzelf wat te ontlasten wat betreft vrijwilligerstaken. En ik dacht dat ik de rest van mijn afspraken en toertochten nog wel door kon laten gaan. 

Periode van rust inlassen


Wel had ik me voorgenomen in november geen nieuwe afspraken meer te maken wat betreft alles en er even tussenuit te zijn om mijzelf wat tijd te gunnen te herstellen. Zowel fysiek als mentaal. Maar helaas was het afgelopen vrijdag gedaan. Ik werd ziek. Donderdag had ik nog 150 km aan vakjes gereden op de hoge veluwe, en vrijdag was ik totaal uitgeblust. Okee, ik was donderdagavond ook nog naar transgender cafe geweest. 

Iets eerder dan gepland


Maar goed, ik zei alles af wat ik het weekend  gepland had. En nam rust. Mijn rusthartslag was ook schokbarend hoog. En meestal na een paar dagen rust dan knap ik wel weer op. Maar niet deze keer. Elke belasting lijkt te veel te zijn. En ook mijn rusthartslag daalt maar matig na een week van totale rust. 

Op advies van de huisarts


Afgelopen woensdag ben ik bij de huisarts langs geweest. Deze was gelukkig niet direct ongerust. Maar heeft me wel het advies gegeven om te blijven bewegen, maar wel heel rustig aan te doen. Heerlijk zo'n tegenstrijdig advies. Maar ik kan er wel wat mee. Ik ga proberen om elke dag een stukje te wandelen en de belasting daarin aan te passen aan hoe ik me erbij voel. Over 2 weken ga ik weer naar mijn huisarts en dan zullen de resultaten van het bloedprikken er ook zijn. Ik heb gevraagd om vitamines en ijzer te laten controleren. Aangezien ik me niet fit voel maar ook niet ziek. 

Rust is welkom


De komende weken hou ik me dus even rustig. Iedereen die iets voor me wil doen is welkom in welke vorm dan ook. Ik heb zelf alleen even weinig energie om wat terug te geven, al wil ik dat in mijn hoofd wel heel graag. Het is moeilijk om niets te doen. Ik geef zoveel om al de mensen om mij heen. Maar ik merk wel dat ik die rust nodig heb. Ik zal dus per dag moeten bekijken wat ik wel of niet aankan of nodig heb.

dinsdag 2 oktober 2018

Appelflappentocht en wat eraan vooraf ging

De  training op de trike


Aangezien ik toch echt een grote fan van Kanjer ben, had ik nog niet veel kilometers gemaakt op Gekkie. Maar mijn plan was wel om daar de Appelflappentocht mee te rijden. Afhankelijk van hoeveel kilometer ik het nog leuk zou vinden om met Gekkie te rijden zou ik een deel met de trein afleggen naar en van de start of alles fietsend doen. Dus zodoende ben ik de donderdag voor de appelflappentocht een rondje  gaan fietsen met hem. Gelukkig viel het niet tegen. Het enige wat enigszins tegenviel was de snelheid en de energie die het mij kostte. Dit lag waarschijnlijk onder andere aan de tassen + de banden. De banden kon ik zo 123 even niets aan veranderen (behalve dan goed opppompen voor de tocht), maar de tassen had ik wel een beter idee voor. Zeker als het droog zou blijven. Dus thuis ging ik naarstig op zoek naar mijn rackpack wat ik voor mijn randonneurstochten had gekocht, en wat normaal op het bagagerekje van mijn racefiets ging dus. En na lang zoeken vond ik die terug onder een opgestapelde tafel in mijn garage.

Toch echt verslaafd aan het velomobiel rijden


Ik was best moe van de rit donderdag en vroeg mij af of ik zondag wel voldoende hersteld zou zijn. Daarom vrijdag sowieso maar een rustdag genomen. Maar zaterdagmiddag moest ik er toch even uit. En dan wel met Kanjer. Gewoon ff voelen hoe de benen zijn.... werd uiteindelijk een rondje van 89 km. Maar wel heel erg van genoten.

De heenreis


's Avonds kwam Raymond rond half 9 bij mij aan. En de volgende ochtend was Erik rond half 8 ook aanwezig. Nadat we alles klaar hadden rond 8 uur vertrokken richting Zutphen. Door de wind in de rug kwamen we onverwacht een half uur vroeger aan bij de Reuvershoeve, hier was het al een drukte van jewelste. Ondanks dat ik op mijn trike was, voelde ik mij toch enigszins als een incognito velomobielrijder. Na mijn water bijgevuld te hebben en nog wat kletsen gingen we van start.

Erik in z'n ketchup outfit

Mooi weer op de heenweg

Raymond


Appelflappentocht


Ik reed als een van de laatsten weg. Onderweg naar de brug reed ik Wim nog voorbij. Hij was met de handbike gekomen, wegens een achillespees ruptuur. Dus ging hij niet met ons de brug over. Wel heel leuk dat je gekomen bent Wim, beterschap!

De start
Wim op de handbike
Ik reed verder mee vrij achterin, en het ging allemaal heel gemoedelijk. Alleen merkte ik wel dat er na een bocht vaak te snel weer werd opgetrokken. Waardoor er dan uiteindelijk ook weer hard geremd werd. Bij de plaspauze gaf ik dit aan bij Emiel. En die ging kijken of hij het wat beter in de gaten kon houden en om wat rustiger aan te doen na een bocht of opstakel. De verdere rit naar ons pauze punt verliep vlot. Ik moest alleen op een gegeven moment wel een gaatje laten vallen. Merk toch dat ik met de trike mezelf niet kapot moet rijden om 1 of 2 km/h harder te gaan. Als het niet vanzelf gaat dan gaat het maar wat langzamer. Ik moest immers ook nog naar huis fietsen. Bij Emiel thuis was de pauze gepland en zijn vrouw Irene had voor iedereen appelflappen gemaakt. Ik kreeg veganistische appelflap ( gewoon een appel dus ;-)). Ook heel lekker. En er was voor iedereen thee en koffie.

Belangstelling voor jawel ligfietsen in de pauze 

De terugweg verliep vlot. Ik reed een heel stuk voorop. Op een gegeven moment zoekende naar een geschikte plaspauze, heb ik toch maar de groep laten stoppen op de dijk. Aangezien we al bijna bij Zutphen waren geweest anders. Het laatste stukje ging het nog even wat sneller, en dat had ik denk ik niet moeten doen. Uiteindelijk was het een heel geslaagde tocht. Erg leuk dat ik erbij mocht zijn.

De stoet achter mij


De  terugreis


Erik zou ook weer mee terug fietsen en Raymond ging vanaf Zutphen de trein terug naar Eindhoven te pakken. Aangezien we voor het donker thuis wilden zijn, zijn we vrijwel meteen doorgereden na de finish. Er waren ook nog een hoop mensen die daar als afsluiting wat gingen eten bij het Pannekoekenhuis.

Op de terugweg hebben Erik en ik nog tegeltjes gereden en nog even een uitstapje gedaan naar de Posbank.  En uiteindelijk reden we net nadat de zon onderging Nijmegen in. Het was een mooie maar vermoeiende dag.

Over de veluwe
De trikes voor de Posbank
Avontuurlijk tegeltjes rijden, gelijk maar even een plaspauze als je toch zover het bos ingestuurd wordt ;-)

En een mooie zonsondergang


Conclusie


Voorlopig pak weer even de velomobiel voor dit soort afstanden. Dat gaat toch wel een stuk makkelijker. Ook was ik waarschijnlijk nog niet hersteld van mijn 600 km vorig weekend, en dat heeft toch voor wat overbelasting gezorgd.  De dag erna voelde ik mij minder fit en uiteindelijk ben ik de hele week ziek geweest en heb ik veel rust gepakt. Vandaar ook de late publicatie van dit bericht. Ik merk dat ik mentaal en fysiek een beetje op ben. Daarom probeer ik de komende tijd wat meer tijd voor mezelf te plannen. Wel in evenwicht met wat leuke dingen doen, zoals een tochtje fietsen, maar die plan ik niet al te ver vooruit.

woensdag 12 september 2018

Het is gelukt 600 km klimmen en dalen

Voorbereidingen


Zoals ik had al laten weten logeerde Kanjer in Hengelo. En daardoor kon ik dinsdag t/m donderdag niet met hem fietsen. Donderdag werd ik weer wakker met pijn in mijn nek en schouders. Dit had ik ook gehad voor het weekend toen ik een paar dagen rust genomen had. En fietsen met Kanjer had dat grotendeels weer verholpen. Dus ik hoopte maar dat dat nu ook weer zo zou zijn tijdens de 600 km. Omdat ik donderdag zo'n last had wilde ik toch wel wat verlichting en ik bedacht om eerst een kort stukje rustig te fietsen op de trike. Daarna nog geprobeerd of wandelen hielp, allemaal wel een beetje maar ik zou er veel te veel inspanning voor moeten doen om de pijn helemaal weg te krijgen en ik wilde juist rust. Dus tussendemiddag besloten om te gaan zwemmen. En dat hielp aardig. Heb lekker 1,5 km in het zwembad gezwommen. afwisselend op de rug en schoolslag. Op de rug ging het beter. Dus de laatste baantjes alleen maar op de rug gezwommen. Toen ik terug thuis kwam was mijn nek in ieder geval weer ietwat draaibaar. Maar nog steeds een beetje pijnlijk.

Vrijdag werd ik door Ytsje luxe met de auto naar Hengelo gebracht. Vanaf daar ben ik met Kanjer via een kleine omweg voor een paar tegels naar Boekelo gereden. Een ritje van zo'n 12 km. Wel even fijn om te zien hoe het met mijn nek en schouders ging, maar het fietsen ging prima. Al bleef ik wel last hebben van pijn in mn nek.

Mijn vrienden op de fiets waren echt super lieve mensen! Ik kreeg een eigen slaapkamer. En er zou nog een fietser komen die ook mee reed wisten ze mij te vertellen. Maar ze wisten niet hoe laat hij zou aankomen.

Omdat ik nog pijn in mijn nek had ben ik een toeristische wandeling door Boekelo gaan maken en later nog even bij Gert langs geweest voor een route terug naar huis op mijn gps te zetten (die ik dus vergeten was in te laden).

Ik had zelf eten meegenomen en dat wilden mijn vrienden op de fiets wel even opwarmen voor me. Toen de andere fietser binnenkwam kon ik mooi nog even de bandenspanning checken en even kijken of alles goed was met Kanjer voor de start.

Daarna nog een tijd zitten praten met Peter. Hij is nieuw in het randonneren en vond het leuk om ervaringen uit te wisselen. Dus heb hem wat over mijn ervaringen met andere tochten verteld. Rond 10 uur ben ik naar bed gegaan en uiteindelijk heb ik wel een uurtje of 6 geslapen. Maar kon eerst niet goed in slaap komen vanwege mijn nek die nog steeds stijf was.


De start


Nadat ik alles in Kanjer had gelegd wat ik mee wilde nemen ging ik richting de start. De rest van de spullen mocht ik gewoon bij mijn vrienden op de fiets adres achterlaten. Ook wel heel fijn. Bij de start trof ik Johannes aan, die was helemaal uit Limburg komen fietsen om mij uit te zwaaien! Heel tof! Ik had de dag ervoor mijn start kaart al gekregen, maar ging toch nog even naar binnen voor een kopje thee. Daar kwam ik Jos en Eugene tegen en ook Mark Keizer was van de partij. Dus nog een aantal bekende velomobielrijders voor mij. Dat bood perspectief om misschien samen 's nachts te kunnen rijden. Ook kwam Bart mij uitzwaaien en had hij nog een topachterlicht voor mijn fiets bij zich (ik was mijn reserve achterlichtjes voor op de spiegels vergeten namelijk). Na nog een paar mooie kiekjes en een lange toespraak van de organisator mochten we dan eindelijk vertrekken.

De DF van Mark

De Quest van Eugene
Jos met zijn Quest XS
Peter fris aan de start
Johannes vanuit Broekhuizen (L)
Peter en ik bij de start

Gelijk goed op weg


Ik reed redelijk vooraan mee met de wielrenners en zag al snel geen velomobielrijders meer in mijn spiegels. Ik reed lekker en de vaart zat er goed in. Na een paar kilometer kwam Jos mij inhalen en zag ik Eugene nog een keer in de spiegels. Toen ik eenmaal een grote groep wielrenners voorbij was ging ik als een speer. Ik hoefde er nauwelijks wat voor te doen. Er bleef 1 wielrenner bij mij hangen maar voor de rest zag ik niets voor of achter mij rijden. In Duitsland kwam  Mark mij op de weg inhalen. En toen maar besloten om de rest in Duitsland zo veel mogelijk op de weg te gaan rijden. Te druk op het fietspad (2 richtingverkeer, maar niet zo breed). Mark reed door en bij de eerste controle reed ik weer eerder weg dan hem. Daarna reed ik eigenlijk weer een heel stuk alleen, maar ik vond het wel prima zo. Zo af en toe kwamen er wielrenners langs, maar die liet ik lekker gaan, ik had mijn tempo gevonden.

tussen de wielrenners op het fietspad
Mark komt voorbij
Die hebben allemaal een ViS ;-)
Eerste stempel




Bij de 2e controle kocht ik wat om een bewijs te hebben dat ik daarlangs geweest was. Drinken met koolzuur, want veel anders hebben ze blijkbaar niet in Duitsland, dat had ik moeten weten, want dat was met die skate evenementen in de Hessen ook altijd een probleem voor mij. Maar goed, ik dronk het flesje toch maar leeg. En onderweg boerde ik de lucht er wel weer uit. De eerst 150 km zaten erop in iets meer dan 6 uur, dus dat was erg snel!

2e stempel

Het echte klimwerk begint


Hierna zouden de heuvels komen. Ik maakte mijn eerste echte stop (zonder controle) bij de eerste serieuze klim. Ten eerste begon mijn gps te zeuren dat hij honger had, dus die legde ik aan de oplader. En ik moest ook super nodig plassen blijkbaar. Daarna even een boterham gegeten. En toen weer op weg gegaan. Mijn klimtempo lag ongeveer op 7 km/h soms kon ik 8 of 9 km/h.

mooi weer, de benen zijn nog goed!

Peter en Carl halen mijn in op de eerste helling
Dit is ongeveer het uitzicht voor de komende uren.....
Met deze snelheid

Ik hoopte maar dat ik ook nog wat afdalingen kreeg tussen hier en de controle in Winterberg anders zou het wel heel lang gaan duren! En ja, op een gegeven moment kwam de eerste afdaling, maar die was zo steil dat ik mijn fiets veel te hard vond gaan. Maar mijn wielen blokkeerden ook vrij snel omdat mijn remmen nu vrij scherp afgesteld stonden. Dus ik was blij om heel aan te komen in het dal. Daarna weer heuvelop, en ja hoor, ik was vergeten om mijn waterzak na te kijken, hij was leeg. En ik was al een kilometer omhoog. Gelukkig kwamen er wat wielrenners voorbij die even later een pauze namen langs de kant van de weg. Ik vroeg hen of ze nog een beetje water over hadden zodat ik tot Winterberg kon halen. Ik kreeg een liter water van de man op de foto hieronder! Bedankt!


De linker is mijn held!

De eerste dip


Het klimmen naar Winterberg viel me zwaar en daarbij liep ook nog eens 2x mijn ketting eraf  bij het schakelen naar mijn grote blad voor de afdalingen. Gelukkig heb ik open voetgaten en lag hij er zo weer op. Omdat het klimmen zo langzaam ging toch maar op het fietspad gaan rijden, en dan kon ik nog prima even praten met mijn app groep. Die begonnen mij enthousiast aan te moedigen. Uiteindelijk kwam ik na op de laatste klim nog een keer kort gestopt te zijn om iets na half 9 aan in Winterberg. Ik had dus ongeveer 5,5 uur gedaan over 81 km. Volgens menigeen zou de etappe van Winterberg naar Fritzlar veel zwaarder zijn. En omdat ik stuk zat en mijn apparaten ook wat voeding konden gebruiken heb ik in Winterberg een lange pauze genomen van 1,5 uur.

niet meer zo helder

Samen de nacht in


Ondertussen kwam Mark ook binnen samen met nog een DF rijder. We hebben gezellig samen gegeten, even praten was ook wat ik nodig had blijkbaar na zo'n lang stuk alleen fietsen. De DF rijder heette Ingo en kwam uit Münster. Hij had nog niet veel DF kilometers gemaakt. We besloten om met zijn drieen de nacht in te gaan, maar Ingo wilde in eerste instantie nog even langer pauze houden. Mark en ik vertrokken en na een paar kilometer reden we even een verkeerde weg in, met omdraaien liep bij Mark de ketting eraf wat betekende dat de fiets geopereerd moest worden. Deksel eraf schroeven, handschoentjes aan achterwiel optillen, ketting erop leggen en deksel er weer op schroeven. Dat is heel wat meer werk dan bij Kanjer dacht ik meteen. Dit lijkt me al een goede reden om geen DF te nemen voor PBP!

Mark is zijn fiets weer dicht aan het knutselen

Übening macht Meister


Zoals mijn viool leraar altijd zei. En inderdaad, toen we klaar waren konden we de eerste lange afdaling in, deze liep heel goed, ik reed voorop en remde wel redelijk wat maar had wel het gevoel dat ik de fiets goed onder controle hield. Op de helft van de afdaling toch maar even telefoonnummer uitgewisseld met Mark die achter een stoplicht bleef hangen. Voor het geval dat een van ons pech kreeg dat we elkaar konden bellen. Ook gelijk even naar de organisatie geappt dat alles nog goed ging en dat we de "snelste" afdaling gehad hadden in het donker. Na nog een 10 tal kilometer dalen mochten we dan weer omhoog. Ik moet zeggen dat het klimmen mij nu veel beter af ging. Het helpt misschien ook wel dat ik nu iemand in de spiegels had die net iets langzamer ging en dat ik niet constant werd ingehaald door racefietsers ;-). Die waren of nog in Winterberg of mij allemaal al voorbij. Op een gegeven moment kwamen er toch nog meer lichtjes bij en bleek dat Ingo ons toch achterop gereden was. De afwisseling tussen klimmen en dalen ging ook stukken beter nu. Ik begon het dalen echt super leuk te vinden zelfs. Dit stuk was ik echt in mijn element. Na 4,5 uur onderweg met nog 1x ketting pech van Mark kwamen we aan in Fritzlar.

's nachts rijden...
het zicht is net voldoende, zolang je geen tegenlichters hebt!

Met 4 velomobielen verder


Daar was Jos, die net uit zijn slaapzak kroop. Hij had mijn idee gepikt om in Fritzlar te gaan slapen. Inmiddels merkte ik wel dat ik een beetje moest vechten tegen de slaap. Toen we besloten om met zn vieren verder te rijden en Mark nog even bezig was met zijn fiets, moest ik echt moeite doen om niet in slaap te vallen. Maar nadat ik weer aan het fietsen was ging dat gelukkig snel over. Ik ging het grootste deel voorop zodat Jos kon zien wat voor tempo we reden. Op een gegeven moment zei hij dat ik echt als een bezetene aan het rijden was. Terwijl het voor mij niet zo voelde. Wel probeerde ik mijn traptempo lekker hoog te houden en daardoor ook mijn hartslag zodat ik niet zo snel slaperig werd. Misschien dat het daaraan lag. De heuvels werden gelukkig wat minder zwaar dit stuk en dat hielp ook wel. Lekker afdalen en dan de helft van de volgende heuvel alweer kunnen halen vaak. De 50 km tikten daardoor ook zo weg, ondanks dat ik en Mark allebei een keer de ketting eraf hadden. En na 3 uurtjes stonden we in Rhoden bij de MC Donalds.

Nog "maar" 234 km

Even de ogen dicht


Nu had ik echt even rust nodig. Jos bood mij zijn slaapzak aan en ik heb daar een kwartiertje in gelegen, achteraf net niet genoeg, want ik had onderweg nog 1x nodig om even de ogen dicht te doen. Tegen dat het licht begon te worden vertrokken we weer.

De laatste steile hellingen


De laatste serieuze klimmen waren echt super zwaar. En op een gegeven moment besloot ik gewoon dat dat dan maar zo was. En toen eigenlijk heel gemoedelijk omhoog gaan fietsen, zij aan zij met Jos gebabbeld over randonneren. Hij vertelde mij dat er volgend jaar mei  een 1600 km tocht (met tijdsbeperking) door Nederland georganiseerd werd. Dus ga binnenkort wel eens opzoeken hoe wat waar daarover. Lijkt me op zich best leuk. Toen we boven kwamen stonden Mark en Ingo al geduldig te wachten. Ik stapte even uit om mijn benen te strekken. Merkte ook dat mijn evenwicht wat minder was en dat ik best heel moe was, niet van het fietsen, maar meer van het niet slapen.

Nog een dipje


Toen we weer verder reden gingen Jos en Ingo er na niet al te lange tijd vandoor. En Mark bleef bij mij hangen. Bij mij was de vut eruit. En na nog even doorfietsen gaf ik aan Mark aan dat ik toch nog even de ogen dicht moest. Hij ging een stukje verderop met het thuisfront bellen. En na een paar minuten kon ik gelukkig weer verder. Bij de volgende controle kwamen we de ontsnappers nog tegen. Mooi dat er dan zo 2 groepjes ontstaan zodat niemand alleen rijdt. Al had ik het niet echt een probleem gevonden om alleen te rijden. Het is toch leuk als je samen iets uitrijdt. Na wat eten en een kop thee en mijn waterzak gevuld te hebben konden we weer door. We begonnen aan de laatste 140 km.

De laatste loodjes


Veel wind op kop, dus heel blij dat ik niet op een racefiets zat nu. Ook nog wat klimmetjes, die nog behoorlijk pijn in de benen deden. Ik was erachter gekomen dat ik maagzuur had dat naar boven kwam en daardoor waarschijnlijk al een tijdje zonder voedselopname reed. Gelukkig rij ik op reserves nog heel goed. Alleen niet meer de 30 km/h die ik hier had willen rijden. Maar dat lag waarschijnlijk ook deels aan de tegenwind. Wat op zich niet erg was, het tempo wat ik reed was redelijk constant, zolang Mark achter mij reed. Als hij voor mij ging rijden raakte ik dat op de een of andere manier weer kwijt. Maar ik herken mezelf hier wel in hoor, dat heb ik altijd gehad. Voorop rijd ik beter dan achteraan. Dus maar zoveel mogelijk voorop gereden.

in Buldern na 525 km

Derde of vierde adem gevonden en de finish met vlag en wimpel gehaald!


In Buldern hadden we de laatste stop, een vrije controle bij een ijssalon. Allebei een ijsje genomen en dit hielp voor mijn maag. Dus toen we weer op pad gingen voor de laatste 75 km kon ik weer aardig doorrijden. Dat was wel lekker. Maar elke viaduct of stukje omhoog was echt te veel merkte ik wel. Dus de power zat voornamelijk tussen mijn oren en niet echt in mijn benen. Wel conditie maar minder kracht. Uiteindelijk kwamen we om tien voor zeven aan in Boekelo. Mijn snelste 600 km brevet ooit! We hadden er 33 uur en 50 minuten over gedaan. Trots op mezelf en ook op Mark die hierna nog eventjes naar ter Apel ging fietsen, waar hij zaterdagochtend ook vandaan vertrok! Wat een bikkel. Ik maakte nog een extra rondje door het dorp om de 600 vol te maken, mijn garmin zei dat het precies 600 was, maar Strava was weer spelbreker door te zeggen dat het 10 meter minder was. Nou ja, so be it.

Wel mooi, ook het weer is prima de laatste etappe wordt het zelfs echt warm in de fiets

Gehaald!

Vrienden op de fiets


Terug bij Vrienden op de Fiets eerst lekker gedoucht, daarna gegeten en toen als een blok in slaap gevallen. Ik dacht nog even wakker te worden na een uurtje, maar dat is niet gebeurt. Rond half 5 werd ik wakker en toen bleek Peter ook wakker te zijn. Dus zijn we samen gaan ontbijten en bijkletsen van de belevenissen de afgelopen 600 km. Was erg leuk. Na 1,5 uur nog even gaan rusten en rond half 9 weer eruit om mijn spullen in te pakken en nog wat te eten. Ik had met Peter afgesproken om samen naar Doesburg terug te fietsen, zodat ik vanaf daar dan door naar Nijmegen kon. En om 10 uur reden we weg bij onze super vrienden op de fiets! Super bedankt voor alles, en ik kom zeker nog eens als ik in Boekelo moet starten.

Vertrek bij Vrienden op de Fiets samen met Peter

Achteraf


Had ik meer moeten genieten van deze tocht. Waarom moest ik per se voor het donker binnen zijn? Ja, ok, het is misschien iets minder vermoeiend, maar dat is dan maar de vraag. Omdat ik nu zonder slapen gereden heb. Heb aan de ene kant wel genoten, maar had niet de "energie" om meer om mij heen te kijken en te genieten van al dat moois, en dus heb ik ook veel minder foto's gemaakt dan ik normaal doe. Uiteindelijk heb ik maandag 110 km terug gereden in 5 etappes en daar heb ik wel van genoten! Dinsdag kreeg ik een terugslag in concentratie, waarschijnlijk door slaapgebrek. Heb 's middags een uurtje gelegen en ben 's avonds gaan fietsen zodat ik vannacht beter kon slapen. Vandaag gaat het een stuk beter met me. En heb ik dus eindelijk mijn verslag kunnen schrijven.

maandag 10 september 6.39 uur