Het duurde eventjes...
Ja ik weet het, jullie hebben lang moeten wachten op het verslag van mijn randonneurstocht deze keer. Dat komt voornamelijk omdat ik voor de tocht veel stress heb gehad. En wat vastliep in het verslag dat ik al begonnen was maar niet kon verder typen omdat mijn handen wat aangedaan zijn.
De voorbereidingen
In eerste instantie had ik bedacht om naar de start te fietsen, de tocht te rijden en dan weer terug te fietsen. Maar omdat mijn zus 31 augustus zou gaan trouwen voelde dat te veel als een druk om op tijd terug te zijn. En daarbij, zou ik dan ook waarschijnlijk niet heel fit meer zijn op de bruiloft. Dus toen ik hoorde dat Leo Bakker alsnog mee kon doen met PBP heb ik hem gelijk gevraagd of mijn fiets ook in zijn busje mee zou kunnen. Ik mocht komen passen met Zoefje. En gelukkig paste het allemaal perfect. Ik gok dat Kanjer niet mee had gekund. Die is 5 cm langer en zoveel ruimte was er denk ik niet over. Ook heb ik een paar spullen afgegeven in Gouda bij Ruud en Petra. Petra zou op het 400 km punt in Loudeac bivakkeren. Ook Randonneurs Nederland stond hier. Dus ik heb ook gebruik gemaakt van hun dropbag service. Het 400 km punt was voor mij tevens een slaapplek. Dus we gingen zien hoe het allemaal zou uitpakken. Ook Christiaan heeft mij geholpen door wat spullen vanuit Arnhem mee te nemen naar Rambouillet. Zodat ik licht kon reizen naar Delfgauw.
Wat gaat er mee
 |
| De twee weekend tassen gaan met Christiaan mee, de rest gaat in de velomobiel + nog 1 plasticzak inhoud die met Petra en Ruud mee is. |
 |
| En uiteraard gaat Zoefje mee! |
Op naar Parijs (of Rambouillet eigenlijk)
Omdat Leo vanuit Delfgauw zou vertrekken, moest ik nog wel even die week naar Delfgauw fietsen. Dus ik vertrok op donderdag naar Marco. Na een natte rit met ook nog een lekke band in Woerden, had ik het wel gehad. Toen ik mijn band ging plakken, bleek dat ik de buitenband kapot had gereden!
Dat was even buiten de rekening, en na een hoop telefoontjes hadden ze in Dordrecht nog wel 4 buitenbandjes voor mijn fiets liggen. Helaas niet dezelfde maat als ik erop had liggen, dus ik moest kiezen welke ik mee zou nemen. Uiteindelijk heb ik die 4 reserve maar gewoon in het laadruim van Zoefje gelegd. Want ik wilde toch niet moeten stoppen omdat ik geen reserveband meer had.
Vrijdagmiddag naar Leo gefietst. En toen nog samen aan het prutsen geweest met fietsen en banden etc. Nou ja, uiteindelijk stond rond 22 uur de bus klaar voor vertrek. 's ochtends alleen nog even pannekoeken halen en dan konden we via Dordrecht naar Parijs. Fijn dat Zoefje binnen in de bus stond, want onderweg hadden we de nodige buien.
Dat was even buiten de rekening, en na een hoop telefoontjes hadden ze in Dordrecht nog wel 4 buitenbandjes voor mijn fiets liggen. Helaas niet dezelfde maat als ik erop had liggen, dus ik moest kiezen welke ik mee zou nemen. Uiteindelijk heb ik die 4 reserve maar gewoon in het laadruim van Zoefje gelegd. Want ik wilde toch niet moeten stoppen omdat ik geen reserveband meer had.
 |
| En ik had Zoefje zo mooi gewassen voor PBP |
 |
| Dat is niet zo mooi een gat in mijn buitenband! |
 |
| Onderweg naar Leo |
Vrijdagmiddag naar Leo gefietst. En toen nog samen aan het prutsen geweest met fietsen en banden etc. Nou ja, uiteindelijk stond rond 22 uur de bus klaar voor vertrek. 's ochtends alleen nog even pannekoeken halen en dan konden we via Dordrecht naar Parijs. Fijn dat Zoefje binnen in de bus stond, want onderweg hadden we de nodige buien.
Op een gegeven moment moesten we door een tunnel die maar net hoog genoeg was voor de bus. Een van de mindere momenten. Voelt toch een beetje alsof je geplet gaat worden..... Uiteindelijk reden we ook nog verkeerd omdat de gps uitviel en we de afslag die we moesten hebben misten. Maar na een kleine omweg kwamen we uiteindelijk op bestemming Camping Huttopia.
We waren precies op tijd voor de dropbag service, maar mijn tassen die met Christiaan mee zouden komen waren er nog niet. Dus wel alvast de fiets met mijn spullen uit de bus gehaald, maar nog even afwachten. Peter was er ook en had wat problemen met zijn gps. Die wilde niet meer opladen. Dus ik heb hem mijn reserve gps geleend, die ik speciaal had aangeschaft voor pbp (was een tweede handse aanbieding van de gps winkel). Hij was super blij. En toen mijn spullen er waren en ik alles in mijn dropbag had gedaan. Liepen we samen de camping op zoek naar de plek waar ik mijn tent op mocht zetten (bij Ruud op de plek). Nou, dat was eigenlijk niet echt een kampeerplek maar eerder 1 grote modderpoel. Uiteindelijk nog wel een plekje gevonden waar Peter met veel moeite wat haringen voor mij de grond in kreeg. Veel te stenige ondergrond. Maar goed, mijn tent stond in ieder geval, dus ik kon mijn spullen kwijt. Peter ging vrij snel weer terug naar zijn huisje. En Ruud kwam niet veel later ook terug op de camping. Daarna samen met Flip en Ruud pizza gegeten. En toen we even bij Monique op de thee gingen was ook Leo weer terug van de bike check. Uiteindelijk gingen we niet al te laat allemaal richting bed. Nou ja, het regende dus de hele tijd al, maar nu was er een soort van grote plas net naast mijn tent ontstaan. Uit voorzorg toch maar alle spullen uit de tent. En een droge slaapplek opgezocht. Op zich nog heel goed geslapen.
 |
| De lage tunnel |
 |
| Hopelijk wordt het weer de komende week beter... |
Verzuipen op de camping
We waren precies op tijd voor de dropbag service, maar mijn tassen die met Christiaan mee zouden komen waren er nog niet. Dus wel alvast de fiets met mijn spullen uit de bus gehaald, maar nog even afwachten. Peter was er ook en had wat problemen met zijn gps. Die wilde niet meer opladen. Dus ik heb hem mijn reserve gps geleend, die ik speciaal had aangeschaft voor pbp (was een tweede handse aanbieding van de gps winkel). Hij was super blij. En toen mijn spullen er waren en ik alles in mijn dropbag had gedaan. Liepen we samen de camping op zoek naar de plek waar ik mijn tent op mocht zetten (bij Ruud op de plek). Nou, dat was eigenlijk niet echt een kampeerplek maar eerder 1 grote modderpoel. Uiteindelijk nog wel een plekje gevonden waar Peter met veel moeite wat haringen voor mij de grond in kreeg. Veel te stenige ondergrond. Maar goed, mijn tent stond in ieder geval, dus ik kon mijn spullen kwijt. Peter ging vrij snel weer terug naar zijn huisje. En Ruud kwam niet veel later ook terug op de camping. Daarna samen met Flip en Ruud pizza gegeten. En toen we even bij Monique op de thee gingen was ook Leo weer terug van de bike check. Uiteindelijk gingen we niet al te laat allemaal richting bed. Nou ja, het regende dus de hele tijd al, maar nu was er een soort van grote plas net naast mijn tent ontstaan. Uit voorzorg toch maar alle spullen uit de tent. En een droge slaapplek opgezocht. Op zich nog heel goed geslapen.
 |
| Dropbag service |
 |
| hm, en het blijft maar regenen..... |
Bike check dag, Foto moment en uitzwaaien
Zaterdag was voor de meeste mensen Bike Check dag. Maar aangezien ik samen met nog 900 anderen pas op maandagochtend zou starten, was dat voor mij op zondag. 's ochtends was het erg regenachtig, net als dat het de hele zaterdag was geweest, maar toen het even droog was ben ik maar gelijk in de fiets gesprongen om naar mijn bike check te gaan. Dat was maar goed ook, want toen ik weer terug kwam regende het weer en dat hield niet op voor 1 uur. Daarna spullen gepakt en zo achtergelaten dat ik erbij zou kunnen als ik eerder terug zou zijn dan Ruud. Dan op zoek naar het busje van Leo, dat super ver weg staat ineens. Dus tegen de tijd dat ik weet waar het is moeten we alweer door naar de foto. Die blijkt op een andere plek te zijn, maar we zijn gelukkig nog wel op tijd. Na de foto wil ik achter Leo aan rijden, maar blijk ik een lekke band te hebben. Ik bel hem dat ik even mijn band wissel en er dan achteraan kom. Uiteindelijk wordt alles een chaos en als ik weer heel bij de bus beland besluit ik om de rest van de dag alles lopend te gaan doen. Mijn fiets is niet veilig in deze chaos. Nadat ik hem onder zeil heb gezet wandel ik met een rugzakje naar de start. Ik heb inmiddels de eerste groepen die starten gemist maar ben precies op tijd om Jaap te zien stempelen en ook Ruud zet ik op de foto. Ik loop wat heen en weer tussen stempel en start. De app verteld mij dat Jaap vertrokken is maar Ruud niet. Ik geef het door bij de tijdmeting en even later is hij in ieder geval vertrokken. Ook nog even een appje naar Ruud, misschien kan hij er nog iets aan veranderen. Verder ben ik vooral bezig met iedereen aanmoedigen. De sfeer is fantastisch! Echt super gaaf dat ik dit kan meemaken. En dat is puur omdat ik pas morgen hoef te starten. Als ook Leo van start is gegaan, loop ik moe maar voldaan , klappend en juichend terug langs het parkoers.
's avonds met het inpakken van de spullen en het smeren van de boterhammen kwam ik erachter dat ik een kabeltje kwijt was van mijn gps. Ik belde met Douwe die verzorging onderweg was voor Ruud. En hij had er nog een liggen. Dus de planning was nu om bij Douwe en Henri een korte pitstop te maken. En dan in 1x doorrijden naar Loudeac.
's ochtends nog een lekke band, mocht toch niet gekker worden. Maar aangezien ik vroeg wakker was, snel gewisseld. En uiteindelijk stond ik als eerste aan de start.
Toen ik uiteindelijk aan de start aankwam was ik zeer relaxt. Ik ging gewoon genieten van het geheel. En ik zou wel zien hoever ik zou komen. In ieder geval was mijn doel om Loudeac te halen en dan te kijken of ik weer terug zou rijden (als het heel erg tegenviel) of dat ik wel dacht de rit uit te kunnen rijden. De eerste kilometers gingen heel vlot. Ik probeerde gewoon in mijn ritme te komen. Het begon gelijk met een afdaling en een klim. De meesten reden mij hier direct voorbij in de eerste klim. En na een tijdje haalde ik hen weer in in de afdaling. Zo ging het een tijd door. Ook de racefietsers die 10 minuten later gestart waren begonnen mij op een gegeven moment in te halen. Wel vervelend met afdalen dat ze vaak in grote groepen reden, maar het ging allemaal gemoedelijk. Op een gegeven moment waren de fietsers die in mijn range reden getraind op dat er een velomobiel met een noodgang langs zou komen in de afdaling. En zolang ik bleef doorfietsen ging dat allemaal goed. Totdat ik een korte plaspauze nam na ongeveer 70 km. Toen moest ik weer opnieuw beginnen met racefietsers trainen. Net zoals nadat ik de verzorgingspost voorbij gereden was. Ik moet wel zeggen, dit parkoers lag mij prima.
Ik kwam in een soort ritme en voor ik het wist was ik al bij Douwe en Henri. Daar even goed kunnen eten, thee drinken, waterzak vullen, spullen opladen kabeltje mee. Ging allemaal helemaal gesmeerd dankzij de top verzorging. Enige is dat ze mij lopend kwamen ophalen bij de route.
Nu kwam een lange klim naar Villaines. Dat viel erg tegen. Maar ik lag doordat ik een eerder stuk sneller was nog prima op schema. In Villaines kreeg ik een interview over mijn fiets. En daarna mocht ik via een kortere weg mijn stempel gaan halen. Met begeleider en al. Erg leuk om mee te maken.
Ik begon in te lopen op de 90 uurs groep. Ik kwam al af en toe mensen tegen van die groep in ieder geval, en dat was ook te merken aan het aantal stalletjes en mensen langs de weg. Ik probeerde in ieder geval in elk dorp een uitstalling aan te doen en een banaan of ander lekkers te eten en zo kon ik ook mijn waterzak op 1,5 liter houden. Dat scheelt toch weer 1,5 kilo. Normaal gooi ik hem vol met 3 liter water, maar dit was gewoon winst met deze heuvels. Verder werden we ook elke kilometer wel aangemoedigd.
In Tintiniac ging het voor het eerst verkeerd. De route op mijn gps was anders dan we blijkbaar moesten rijden. En het was donker. Er stond een auto langs de kant van de weg die mij verblinde, ik sloeg linksaf, waarop de begeleider bij de auto hard begon te roepen dat ik moest stoppen en omkeren in het frans. Ik begreep dat pas toen ik wat verder doorgereden was. Ik was ook half tegen een stoeprand opgereden omdat hij begon te roepen toen ik net in de bocht was. maar gelukkig zag ik bij de stempelpost niets aan Zoefje. De band was nog heel en de body was geen kras op te zien. Geluk gehad dus. Na een stempel, gelijk door, want ik wilde niet te laat in Loudeac komen. Om 1 uur begon ik vermoeidheidsverschijnselen te krijgen. En zo ook bijna iedere andere fietser! Zo erg, dat ik gewoon nergens een plek kon vinden waar geen fietser in de berm lag, zodat ik kon parkeren voor een paar minuten. Nadat ik uiteindelijk toch een plekje had gevonden, even de ogen dicht gedaan. En daarna ging het wel weer.
Rond 3 uur was ik op de camping bij Petra. En na wat dingen regelen en douchen viel ik meteen als een blok in slaap. Ik sliep gewoon door mijn wekker heen en Petra maakte mij gelukkig een half uurtje later wakker. Nou ja, dan maar iets later vertrekken. Ik was zo moe, dat was gewoon nodig.
Buiten nog bezig geweest met remmen stellen en andere dingen. En toen ik weer op weg was liep alles niet lekker, dus nog een keertje eruit om banden op te pompen en mijn risse demper ook wat extra lucht gegeven. En toen ik langs de kant stond werd er opeens getuterd. Ik zag achterop een camperbusje de fiets van Jaap staan. Die was dus uitgestapt. Nou ja, ik was dus heel erg aan het twijfelen, moet ik wel helemaal naar Brest fietsen? Want dit gaat gewoon niet lekker. Ik heb alle schema's laten varen en ben gewoon maar begonnen met genieten. Gewoon korte pauze's en blijven fietsen maar. Elk stalletje stoppen voor wat fruit. En overal gevraagd naar appeltaart. Hopelijk hebben ze dat over 4 jaar ook in de voorraad :-D. Tussen Loudeac en Carhaix zat een "niet zo geheime" controle. Hierna ging het weer wat beter.
Vanaf Carhaix ging het naar mijn gevoel alleen maar omhoog. Blijkbaar was dit de hoogste en de langste klim. Bijna boven heb ik nog ergens een banaan gevraagd en toen mocht ik eindelijk naar beneden. Het leek wel of alle anderen stil stonden. Want dat ging redelijk rap. Ik was in 20 minuten 24 km verder! In Brest op de brug de statie foto's gemaakt natuurlijk! En toen moest ik nog een heel eind door Brest zelf. Dat was minder aangenaam. Bij de stempelpost kom ik de Belg die ik vaker was tegengekomen onderweg al weer tegen. En we besluiten samen ergens wat te gaan eten. Nou dat is niet zo makkelijk blijkbaar. Uiteindelijk vinden we iets waar we pizza kunnen krijgen. En na de maaltijd scheiden onze wegen al snel weer. Die berg op duurt bij mij natuurlijk eeuwig, ook al zegt Guy dat hij niet zo'n klimmer is. Ik ben nog niet boven of het wordt al donker. Had ik toch maar doorgereden. Maar goed, niets aan te doen. Het wordt steeds kouder en uiteindelijk moet ik toch even stoppen om bij te tanken en een kort dutje doen. Met heel veel moeite daal ik af. En ik ben super blij als ik in Carhaix aankom. Ik ben bijna aan het eind van mijn krachten heb ik het idee, ik moet warmte en slaap hebben.
Ik besluit hier te slapen tot het licht wordt. Dat betekent dat ik bewust buiten de tijd ga rijden en dus geen service meer onderweg heb. Hopelijk lukt het me om die tijd weer in te halen. En zo niet ,dan ben ik maar wat later binnen. Ik ga naar de slaapzaal. Na 1,5 uur slapen word ik wakker van de kou. Ik ga eruit, probeer met handen en voeten uit te leggen dat ik moet douchen en dekens nodig heb. Na een douche en met de dekens slaap ik heerlijk tot ik gewekt wordt door persoonlijke wekdienst. Na een gratis ontbijt, rij ik rond 7 uur weer weg samen met een vrouw uit India. Ik voel me een stuk beter. Bij de geheime controle rij ik na mijn stempel meteen door naar Loudeac.
Als ik onderweg contact probeer te zoeken met Petra lukt dat niet. En ik probeer via Peter (die is uitgestapt in Loudeac) te regelen dat ik mijn spullen zo snel mogelijk krijg zodat ik niet te veel tijd verlies. Ik heb vooral de accu's nodig en die blijken in de afgesloten ruimte te liggen. Dat zet wel even de wereld op zijn kop. In Loudeac aangekomen krijg ik wederom weer een kou aanval als ik uitstap. En dat zet me aan het denken. Er komt mogelijk nog zo'n koude nacht. En ik denk dat ik hier verstandig moet zijn en dat niet moet willen. Ik neem een verstandig besluit en stop hier. Nadat ik wat ben bijgekomen rij ik naar de camping.
Ook Petra is van slag en geeft aan rust nodig te hebben. Ik bel Douwe die had aangeboden om mijn fiets mee terug te nemen naar Nederland mocht dat nodig zijn. Hij komt sowieso nog naar Loudeac. Daarna ga ik mijn spullen organiseren en neem mee wat ik echt nodig heb. De rest neemt Douwe dan mee naar Gouda. Als ik gedoucht heb merk ik dat er in mijn handen weinig kracht meer zit. Uitstappen was dus een goed idee. Ik loop naar de stempelpost in Loudeac die nu gesloten blijk. Maar krijg hulp bij het vinden van vervoer en een slaapplaats van een vrouw. Ze zorgt dat ik een app op mijn telefoon installeer waarmee ik in contact kom met iemand die vanaf Loudeac naar een plek in de buurt van Rambouillet rijdt. Ik kan daar mee rijden voor 27 euro! (400 km). We spreken af in de buurt van een hotel. En daar kan ik slapen. Helemaal geweldig! Als ik op mijn hotelkamer ben, duurt het niet lang voor ik slaap. Morgen terug naar Rambouillet.
De vrouw waar ik mee naar Rambouillet mag spreekt hoofdzakelijk Frans, maar met een vertaal app komen we een heel eind. Verder gaat er nog een vrouw mee die naar Rennes moet en wel Engels spreekt. We praten wat en daarna neemt zij nog even rust voordat ze in Rennes is. Hierna gaan we door naar Ablis. Onderweg neem ik contact op met Christiaan, die mij wel kan ophalen in Ablis om naar de camping te gaan. Ik word afgezet bij de Mac Donalds. Niet veel later komen Christiaan en zijn vrouw daar aan. Super bedankt voor het ophalen!
Op de camping aangekomen gaat alles in een roes. Ik ben hele stukken kwijt uit mijn herinnering, maar in grote lijnen gaat Ruud opbreken en kunnen Leo en ik nog gebruik maken van zijn kampeerplek tot zaterdag. Leo komt naar de camping en we besluiten nog naar het buffet te gaan wat er 's avonds bij de finish zou zijn. Het is gezellig, we praten met Ian Perry. Een DF rijder uit Groot Brittanië. We genieten met volle teugen van alles wat er nog gebeurt. Voor mij voelt het zelfs een beetje alsof ik toch gefinisht ben. En ik denk met rit die ik gereden heb en het uitstappen en dingen regelen. Dat dit voor mij ook echt een prestatie is geweest. Ook heel leuk om dit met Leo te delen. Die de rit met vlag en wimpel heeft uitgereden! Als we uiteindelijk op de camping komen is de pizzaria net gesloten. En ik moet dus zonder extra eten naar bed. Maar dat ben ik inmiddels wel gewend.
Na een koude nacht sta ik al vroeg op. Ik ga op zoek naar wat te eten en om 8 uur haal ik een stokbrood. De helft eet ik op en de andere helft van het feestmaal breng ik naar Leo. Die is er heel blij mee! Ik praat nog wat met andere mensen op de camping. Een groot deel gaat vandaag vertrekken. We rijden uiteindelijk pas na de middag weg. En na Parijs zoeken we een grote supermarkt op om te tanken en inkopen te doen. Met veel te veel eten rijden we weg. Maar we hebben veel schik. De Parijs Brest Parijs roes is nog niet over. Voor Brussel nemen we een iets langere pauze en daarna komen we even in de file te staan. Maar gelukkig duurt dat niet heel lang. Tegen dat het donker wordt komen we terug in Delfgauw.
Ik blijf hier slapen en voel me heel welkom. De volgende ochtend ben ik vroeg wakker en Leo is er ook al uit. We bespreken wat er allemaal is gebeurt. En zo begint het allemaal een plek te krijgen. Daarna pak ik nog even rust. En als ik weer beneden kom, heb ik nog een mooi gesprek met Heleen.
Rond de middag komt Marco mij ophalen. Ik vergeet mijn heuptasje en we moeten nog omkeren maar als we uiteindelijk in de middag bij Marco zijn dan ben ik even helemaal leeg. Die nacht slaap ik super goed. Zondagochtend wordt Zoefje en mijn spullen in Alphen aan den Rijn afgeleverd. Zoefje blijft achter, want ik kan nu niet fietsen. En Marco brengt mij met mijn spullen terug naar Nijmegen. Ook super fijn! Als ik eenmaal thuis ben, wil ik beginnen aan mijn verslag, maar mijn rechterhand voelt niet goed met typen. En dus besluit ik een brace te bestellen via internet. Ik heb ook al met Jaap gebeld, en waarschijnlijk heb ik last van Carpaaltunnelsyndroom. Dit moet gewoon rust hebben vooral.
Ik wil iedereen bedanken die dit avontuur voor mij mogelijk heeft gemaakt en mij geholpen heeft in welke zin dan ook, voor, tijdens of na Parijs Brest Parijs!
 |
| De chip in deze kaart doet het uiteindelijk helaas toch niet. Sorry dat ik niet digitaal te volgen was! |
 |
| Ruud, net voor de start |
 |
| stempelen |
 |
| Jaap op weg naar zijn eerste stempel |
 |
| Monique en Frank |
 |
| Fabrizio |
 |
| Leo staat ongeduldig te trappelen |
 |
| En hij is weg! |
De laatste voorbereidingen
's avonds met het inpakken van de spullen en het smeren van de boterhammen kwam ik erachter dat ik een kabeltje kwijt was van mijn gps. Ik belde met Douwe die verzorging onderweg was voor Ruud. En hij had er nog een liggen. Dus de planning was nu om bij Douwe en Henri een korte pitstop te maken. En dan in 1x doorrijden naar Loudeac.
's ochtends nog een lekke band, mocht toch niet gekker worden. Maar aangezien ik vroeg wakker was, snel gewisseld. En uiteindelijk stond ik als eerste aan de start.
 |
| Dit kabeltje dus! |
Een goed begin....
Toen ik uiteindelijk aan de start aankwam was ik zeer relaxt. Ik ging gewoon genieten van het geheel. En ik zou wel zien hoever ik zou komen. In ieder geval was mijn doel om Loudeac te halen en dan te kijken of ik weer terug zou rijden (als het heel erg tegenviel) of dat ik wel dacht de rit uit te kunnen rijden. De eerste kilometers gingen heel vlot. Ik probeerde gewoon in mijn ritme te komen. Het begon gelijk met een afdaling en een klim. De meesten reden mij hier direct voorbij in de eerste klim. En na een tijdje haalde ik hen weer in in de afdaling. Zo ging het een tijd door. Ook de racefietsers die 10 minuten later gestart waren begonnen mij op een gegeven moment in te halen. Wel vervelend met afdalen dat ze vaak in grote groepen reden, maar het ging allemaal gemoedelijk. Op een gegeven moment waren de fietsers die in mijn range reden getraind op dat er een velomobiel met een noodgang langs zou komen in de afdaling. En zolang ik bleef doorfietsen ging dat allemaal goed. Totdat ik een korte plaspauze nam na ongeveer 70 km. Toen moest ik weer opnieuw beginnen met racefietsers trainen. Net zoals nadat ik de verzorgingspost voorbij gereden was. Ik moet wel zeggen, dit parkoers lag mij prima.
 |
| De start |
 |
| De eerste fietser die ik inhaal bergop! |
 |
| Het is echt super mooi om hier te mogen rijden! |
 |
| Het is net de tour de france, heel veel van dit soort kunstwerken voor Parijs Brest Parijs |
Pitstop
Ik kwam in een soort ritme en voor ik het wist was ik al bij Douwe en Henri. Daar even goed kunnen eten, thee drinken, waterzak vullen, spullen opladen kabeltje mee. Ging allemaal helemaal gesmeerd dankzij de top verzorging. Enige is dat ze mij lopend kwamen ophalen bij de route.
 |
| Ze hebben er zelf een paar mooie foto's van gemaakt toen ik er was. |
De eerste lange klim
Nu kwam een lange klim naar Villaines. Dat viel erg tegen. Maar ik lag doordat ik een eerder stuk sneller was nog prima op schema. In Villaines kreeg ik een interview over mijn fiets. En daarna mocht ik via een kortere weg mijn stempel gaan halen. Met begeleider en al. Erg leuk om mee te maken.
De sfeer en de mensen
Ik begon in te lopen op de 90 uurs groep. Ik kwam al af en toe mensen tegen van die groep in ieder geval, en dat was ook te merken aan het aantal stalletjes en mensen langs de weg. Ik probeerde in ieder geval in elk dorp een uitstalling aan te doen en een banaan of ander lekkers te eten en zo kon ik ook mijn waterzak op 1,5 liter houden. Dat scheelt toch weer 1,5 kilo. Normaal gooi ik hem vol met 3 liter water, maar dit was gewoon winst met deze heuvels. Verder werden we ook elke kilometer wel aangemoedigd.
Voor het donker nog even een pitstop bij de Mac
Ik dacht voordat het donker wordt moet ik toch ergens even wat eten. En net na Fougeres kwam ik een Mac Donalds tegen. Voorheen at ik hier echt nooit, maar met Randonneurstochten is het fijn als je snel voedsel hebt, want wachten kost tijd. En die wil je liever slapend dan wachtend doorbrengen. En ik had echt even een rustpuntje nodig weer. Na deze korte pauze kon ik er weer tegenaan, en het werd al gauw donker.
Stoeprandje en vermoeidheid
In Tintiniac ging het voor het eerst verkeerd. De route op mijn gps was anders dan we blijkbaar moesten rijden. En het was donker. Er stond een auto langs de kant van de weg die mij verblinde, ik sloeg linksaf, waarop de begeleider bij de auto hard begon te roepen dat ik moest stoppen en omkeren in het frans. Ik begreep dat pas toen ik wat verder doorgereden was. Ik was ook half tegen een stoeprand opgereden omdat hij begon te roepen toen ik net in de bocht was. maar gelukkig zag ik bij de stempelpost niets aan Zoefje. De band was nog heel en de body was geen kras op te zien. Geluk gehad dus. Na een stempel, gelijk door, want ik wilde niet te laat in Loudeac komen. Om 1 uur begon ik vermoeidheidsverschijnselen te krijgen. En zo ook bijna iedere andere fietser! Zo erg, dat ik gewoon nergens een plek kon vinden waar geen fietser in de berm lag, zodat ik kon parkeren voor een paar minuten. Nadat ik uiteindelijk toch een plekje had gevonden, even de ogen dicht gedaan. En daarna ging het wel weer.
Eerste keer slapen
Rond 3 uur was ik op de camping bij Petra. En na wat dingen regelen en douchen viel ik meteen als een blok in slaap. Ik sliep gewoon door mijn wekker heen en Petra maakte mij gelukkig een half uurtje later wakker. Nou ja, dan maar iets later vertrekken. Ik was zo moe, dat was gewoon nodig.
 |
| Deze stond in Loudeac en ben ik daarna nog diverse keren leeg tegengekomen bij stempelposten. Ik heb hem ook zien binnenkomen donderdagavond. Hij reed maar 10 uur buiten de tijd. Maar hij heeft het wel uitgereden dus! |
Ik kan niet op gang komen... eerste dip
Buiten nog bezig geweest met remmen stellen en andere dingen. En toen ik weer op weg was liep alles niet lekker, dus nog een keertje eruit om banden op te pompen en mijn risse demper ook wat extra lucht gegeven. En toen ik langs de kant stond werd er opeens getuterd. Ik zag achterop een camperbusje de fiets van Jaap staan. Die was dus uitgestapt. Nou ja, ik was dus heel erg aan het twijfelen, moet ik wel helemaal naar Brest fietsen? Want dit gaat gewoon niet lekker. Ik heb alle schema's laten varen en ben gewoon maar begonnen met genieten. Gewoon korte pauze's en blijven fietsen maar. Elk stalletje stoppen voor wat fruit. En overal gevraagd naar appeltaart. Hopelijk hebben ze dat over 4 jaar ook in de voorraad :-D. Tussen Loudeac en Carhaix zat een "niet zo geheime" controle. Hierna ging het weer wat beter.
 |
| In ieder geval wel lekker weer vandaag! |
Roc'h Trédudon
Vanaf Carhaix ging het naar mijn gevoel alleen maar omhoog. Blijkbaar was dit de hoogste en de langste klim. Bijna boven heb ik nog ergens een banaan gevraagd en toen mocht ik eindelijk naar beneden. Het leek wel of alle anderen stil stonden. Want dat ging redelijk rap. Ik was in 20 minuten 24 km verder! In Brest op de brug de statie foto's gemaakt natuurlijk! En toen moest ik nog een heel eind door Brest zelf. Dat was minder aangenaam. Bij de stempelpost kom ik de Belg die ik vaker was tegengekomen onderweg al weer tegen. En we besluiten samen ergens wat te gaan eten. Nou dat is niet zo makkelijk blijkbaar. Uiteindelijk vinden we iets waar we pizza kunnen krijgen. En na de maaltijd scheiden onze wegen al snel weer. Die berg op duurt bij mij natuurlijk eeuwig, ook al zegt Guy dat hij niet zo'n klimmer is. Ik ben nog niet boven of het wordt al donker. Had ik toch maar doorgereden. Maar goed, niets aan te doen. Het wordt steeds kouder en uiteindelijk moet ik toch even stoppen om bij te tanken en een kort dutje doen. Met heel veel moeite daal ik af. En ik ben super blij als ik in Carhaix aankom. Ik ben bijna aan het eind van mijn krachten heb ik het idee, ik moet warmte en slaap hebben.
 |
| Nu nog de terugweg.... |
 |
| Brest gehaald! |
Buiten de tijd rijden
Ik besluit hier te slapen tot het licht wordt. Dat betekent dat ik bewust buiten de tijd ga rijden en dus geen service meer onderweg heb. Hopelijk lukt het me om die tijd weer in te halen. En zo niet ,dan ben ik maar wat later binnen. Ik ga naar de slaapzaal. Na 1,5 uur slapen word ik wakker van de kou. Ik ga eruit, probeer met handen en voeten uit te leggen dat ik moet douchen en dekens nodig heb. Na een douche en met de dekens slaap ik heerlijk tot ik gewekt wordt door persoonlijke wekdienst. Na een gratis ontbijt, rij ik rond 7 uur weer weg samen met een vrouw uit India. Ik voel me een stuk beter. Bij de geheime controle rij ik na mijn stempel meteen door naar Loudeac.
 |
| Gratis ontbijt |
 |
| Traktatie van een mooie zonsopgang! |
Een verstandig besluit
Als ik onderweg contact probeer te zoeken met Petra lukt dat niet. En ik probeer via Peter (die is uitgestapt in Loudeac) te regelen dat ik mijn spullen zo snel mogelijk krijg zodat ik niet te veel tijd verlies. Ik heb vooral de accu's nodig en die blijken in de afgesloten ruimte te liggen. Dat zet wel even de wereld op zijn kop. In Loudeac aangekomen krijg ik wederom weer een kou aanval als ik uitstap. En dat zet me aan het denken. Er komt mogelijk nog zo'n koude nacht. En ik denk dat ik hier verstandig moet zijn en dat niet moet willen. Ik neem een verstandig besluit en stop hier. Nadat ik wat ben bijgekomen rij ik naar de camping.
Repatriëring
Ook Petra is van slag en geeft aan rust nodig te hebben. Ik bel Douwe die had aangeboden om mijn fiets mee terug te nemen naar Nederland mocht dat nodig zijn. Hij komt sowieso nog naar Loudeac. Daarna ga ik mijn spullen organiseren en neem mee wat ik echt nodig heb. De rest neemt Douwe dan mee naar Gouda. Als ik gedoucht heb merk ik dat er in mijn handen weinig kracht meer zit. Uitstappen was dus een goed idee. Ik loop naar de stempelpost in Loudeac die nu gesloten blijk. Maar krijg hulp bij het vinden van vervoer en een slaapplaats van een vrouw. Ze zorgt dat ik een app op mijn telefoon installeer waarmee ik in contact kom met iemand die vanaf Loudeac naar een plek in de buurt van Rambouillet rijdt. Ik kan daar mee rijden voor 27 euro! (400 km). We spreken af in de buurt van een hotel. En daar kan ik slapen. Helemaal geweldig! Als ik op mijn hotelkamer ben, duurt het niet lang voor ik slaap. Morgen terug naar Rambouillet.
 |
| 's avonds.... |
 |
| Mijn heerlijke bed! |
 |
| 's ochtends, ik voel me al iets beter |
Terug naar Rambouillet
De vrouw waar ik mee naar Rambouillet mag spreekt hoofdzakelijk Frans, maar met een vertaal app komen we een heel eind. Verder gaat er nog een vrouw mee die naar Rennes moet en wel Engels spreekt. We praten wat en daarna neemt zij nog even rust voordat ze in Rennes is. Hierna gaan we door naar Ablis. Onderweg neem ik contact op met Christiaan, die mij wel kan ophalen in Ablis om naar de camping te gaan. Ik word afgezet bij de Mac Donalds. Niet veel later komen Christiaan en zijn vrouw daar aan. Super bedankt voor het ophalen!
Weerzien en beleven
 |
| Daar is ie dan binnen op donderdagavond! De Duitse Quest XS. |
Terug naar Nederland
Na een koude nacht sta ik al vroeg op. Ik ga op zoek naar wat te eten en om 8 uur haal ik een stokbrood. De helft eet ik op en de andere helft van het feestmaal breng ik naar Leo. Die is er heel blij mee! Ik praat nog wat met andere mensen op de camping. Een groot deel gaat vandaag vertrekken. We rijden uiteindelijk pas na de middag weg. En na Parijs zoeken we een grote supermarkt op om te tanken en inkopen te doen. Met veel te veel eten rijden we weg. Maar we hebben veel schik. De Parijs Brest Parijs roes is nog niet over. Voor Brussel nemen we een iets langere pauze en daarna komen we even in de file te staan. Maar gelukkig duurt dat niet heel lang. Tegen dat het donker wordt komen we terug in Delfgauw.
De roes begint uit te werken
Ik blijf hier slapen en voel me heel welkom. De volgende ochtend ben ik vroeg wakker en Leo is er ook al uit. We bespreken wat er allemaal is gebeurt. En zo begint het allemaal een plek te krijgen. Daarna pak ik nog even rust. En als ik weer beneden kom, heb ik nog een mooi gesprek met Heleen.
Terug naar Nijmegen
Rond de middag komt Marco mij ophalen. Ik vergeet mijn heuptasje en we moeten nog omkeren maar als we uiteindelijk in de middag bij Marco zijn dan ben ik even helemaal leeg. Die nacht slaap ik super goed. Zondagochtend wordt Zoefje en mijn spullen in Alphen aan den Rijn afgeleverd. Zoefje blijft achter, want ik kan nu niet fietsen. En Marco brengt mij met mijn spullen terug naar Nijmegen. Ook super fijn! Als ik eenmaal thuis ben, wil ik beginnen aan mijn verslag, maar mijn rechterhand voelt niet goed met typen. En dus besluit ik een brace te bestellen via internet. Ik heb ook al met Jaap gebeld, en waarschijnlijk heb ik last van Carpaaltunnelsyndroom. Dit moet gewoon rust hebben vooral.
Bedankt!
Ik wil iedereen bedanken die dit avontuur voor mij mogelijk heeft gemaakt en mij geholpen heeft in welke zin dan ook, voor, tijdens of na Parijs Brest Parijs!
