600 km klimmen en dalen, nu met Zoefje

Oeps, ik heb het weer gedaan!

Ik heb mijn verslag van de vorige keer nog eens nagelezen. En blijkbaar staat het er niet in. Maar ik heb het vorige keer wel gedacht. Deze ga ik nooit meer rijden! Maar nu ik Zoefje had, dacht ik juist dat dit een goed plan was. Omdat ik dan 2 "klim" ritten met elkaar kon vergelijken. Nou, dat heb ik geweten. Het ging als volgt:

De voorbereiding

Ik had ditmaal Zoefje niet weggebracht, maar besloten om 1 dag eerder te vertrekken naar Boekelo. Zodat ik tussen de heenweg en het brevet nog een rustdag had. Dus donderdagmiddag rond half 4 vertrokken vanuit Nijmegen. En binnen 4 uurtjes stond ik in Boekelo.

De pont bij Pannerden 

Er staat links een houten fiets, maar die is dus niet zo goed te zien. Foto's maken vanuit Zoefje is toch lastiger

Het ging best snel, maar ik merkte ook dat mijn trapas te dichtbij stond. Ik had namelijk deze week nog een paar nieuwe pedalen geinstalleerd. En de schoenen van Kanjer die daarbij horen zijn net iets groter. Dus zodoende stond de trapas net te dichtbij. Verder was ik weer mijn reserve achterlichtjes vergeten. En toen ik Bart 's avonds belde wilde hij de volgende ochtend wel langs komen en kijken of we samen de trapas konden verzetten, en dan kon ik ook gelijk zijn toplampje weer lenen!

Dus vrijdagochtend kwam Bart rond half 10. En hebben we eerst even met de trapas gestoeid. Dat ging wonderbaarlijk makkelijk. Ik heb eigenlijk alles helemaal zelf gedaan. Daarna even een ritje om te kijken of ik er goed mee kon fietsen. En ik had het idee dat dat wel goed zat.

Super mooi weer met het proefritje

Bart was op de rechtopfiets mee, maar dan rijdt ie nog 40 km/h!

Peter liet weten dat hij iets eerder in Boekelo zou zijn vandaag. En we spraken af om rond 15 uur in Boekelo elkaar te treffen. Om half 3 even boodschappen gedaan bij de plaatselijke supermarkt en daarna naar het plaatselijke terras om op Peter te wachten.

Samen met Zoefje wachten op Peter

Peter kwam al snel aan. En na een versnapering op het terras togen we terug naar ons vrienden op de fiets adres. Ik had toevallig ook nog een hoop eten meegenomen omdat dat niet meer in de vriezer paste. En zodoende konden we lekker macaroni eten. En ook nog een restje bonen salade van onze vrienden op de fiets. Op tijd naar bed, al kon ik niet zo goed in slaap komen.

naar de start

Uiteindelijk nog wel uurtje of 6 geslapen. En voel me redelijk fit bij het opstaan. Ik heb Gert beloofd om te helpen bij de inschrijving aan de start. Dus om kwart voor 8 fietsen Peter en ik die kant op. Uiteindelijk blijkt dat ik niet veel hoef te doen, maar 1 persoon die niet vooraf ingeschreven heeft en voor de rest verkoop ik nog een petje van de randonneursvereniging.

En we zijn op weg

Na de waarschuwing van Gert dat er bijzonder veel wegwerkzaamheden onderweg zijn vertrekken we. Ik laat de wielrenners lekker voorop rijden.

De start, stralend weer

achter de groep aan

En als we bij de provinciale weg komen ga ik lekker op de weg rijden. Ik haal de achterste groep in. De eerste groep is dan al mijlen ver vooruit. Maar dat maakt echt niets uit. Randonneren gaat namelijk niet om hoe hard je in het begin rijdt, maar meer aan hoe fit je aan het eind nog bent. En ik ben van plan deze tocht aan het eind fit over de streep te komen. Daarom heb ik ook een slaapzak en een kussen bij me. Als ik ergens kans zie om een paar uurtjes in de fiets te slapen ga ik dat zeker doen. Ik rij een klein beetje op het schema van mijn rit met Kanjer de vorige keer. De omstandigheden waren toen iets minder warm (wat in een velomobiel aangenamer is), maar voor de rest ook zeer goed. Ik herinner me de route ook nog grotendeels. En herken veel punten. Ik twijfel nog of ik dan even een appje moet doen om later te zien of ik op hetzelfde schema reed. Maar besluit daar geen energie in te steken.

Echt wel genieten, en over de grens overal op de weg rijden!

Eerste Controle Punt

De eerste stempel in Reken had ik achteraf beter op dezelfde plek als vorig jaar kunnen halen. Want bij de post waar de route geknipt is, is het erg druk en verlies ik een paar minuten met in de rij staan. En daarna nog even mijn waterzak vullen, dat is dan wel weer snel gebeurt. Na een klein kwartiertje ben ik weer onderweg voor de 2e etappe. Het gaat aardig goed. Volgens Peter zou de wind nu andersom staan als vorige keer, wat betekent dat als ik nu minder snel op de 150 km ben, ik dat waarschijnlijk op de terugweg wel weer kan inhalen. En zo niet, ik heb natuurlijk nog genoeg uren over!

Ik weet dat het veel van hetzelfde is, maar zo een beeld van de wegen waarop ik hier rijdt

En ja, ik kwam zelfs op 1 km langs Olfen, heb echt even getwijfeld om niet even af te slaan

Deze randonneur ben ik vaker tegengekomen

Onverwachts treffen

Na iets meer dan 100 km zie ik Peter ineens op een terrasje zitten. Verbaasd tuter ik alleen maar. Bij Hamm komt Peter mij weer achterop en maak ik een foto van hem. Daarna haalt hij mij in en met dat de klimmen langer worden verdwijnt hij uit het zicht.  Ik weet dat hij op dit parkoers zeker sneller is. Zelfs op het vlakke heb ik al moeite om dezelfde snelheden te rijden. En klimmen is met een racefiets gewoonweg veel makkelijker. Daarbij heb ik ook niet het doel om echt snel te zijn, maar meer om Zoefje aan een goede test te onderwerpen voor Parijs Brest Parijs. Er wordt namelijk aangeraden om minstens een 400 of een 600 te rijden met de fiets waarmee je naar Parijs wil. Nou dit is dus mijn poging voor een 600.

Peter gaat nog goed!

Deze tocht gaat later bekend staan als de grote Apfelkuchen tocht met Zoefje

Ik kom iets later aan in Bremen (153 km) dan afgelopen keer met Kanjer. Maar niet schrikbarend, en ik besluit om hier een pauze te nemen met een familien Apfelkuch!

Het uitgehongerde randonneurs Appelgebak hier

Zoefje in de schaduw, want het is al aardig warm

Nou ik krijg hem dus niet helemaal op, maar de rest kan ik meenemen in de fiets. Ook gelijk maar water gekocht bij de supermarkt aldaar. En daarna kan ik weer op weg. Ik rij rond 16.10 Bremen uit. En ik weet nog dat dit stuk heel traag ging tot aan Winterberg. Met Zoefje is dat dus niet veel anders merk ik. Ik ga me niet kapot rijden om die paar kilometer per uur sneller te zijn. Dat heeft gewoon geen nut, aangezien ik beter mezelf kan sparen om later wanneer het vlakker is nog wat over te hebben. Psychisch zijn dit de zwaarste klimmen voor mij. Want ze zijn lang en letterlijk uitzichtloos.

Bovenaan de afdaling naar Meschede

Ik ben dan ook blij als ik de afdaling naar Meschede kan maken. Maar ik weet nog dat met Kanjer dit een lastige afdaling was. Dus ik probeer zo goed en zo kwaad mogelijk de vaart eruit te houden. Want niet echt lukt. In Meschede lukt het me zelfs niet om tot stilstand te komen voor eens stoplicht! Gelukkig springt dit net op groen als ik voorbij sjees.

Twijfel... wat is verstandig?

Als ik weer omhoog ga stop ik ergens langs de kant om even bij te komen. Maar ik vertrouw mijn remmen niet voldoende eigenlijk. Wordt het niet tijd om om te draaien? Ik twijfel heel erg en bel een velomobiel vriend om raad. Hij heeft wat tips om meer luchtweerstand te creeren. We gaan kijken of het werkt en hoeveel luchtweerstand ik extra nodig heb om veilig beneden te komen uberhaupt. Het blijkt dat mijn vizier eraf halen al wonderen doet en ook ietwat rechterop gaan zitten helpt al een hele hoop, zo kan ik in ieder geval met de remmen nog een beetje rond de 50 km/h blijven met afdalen. En dat vind ik nog prima te doen. De klim naar Winterberg is psychisch deze keer iets beter te doen, omdat ik weet wat er gaat komen.

Winterberg!

Ik ben ongeveer een half uur later in Winterberg dan de vorige keer met Kanjer. En eet daar weer een Apfelkuch met thee erbij dit keer. Na een half uur zit ik weer in de fiets, met een nieuwe volle zak water. Dat betekent dat ik op 225 km al dik 7 liter water gedronken heb! Maar ook nu neem ik weer 3 liter mee. Beter te veel dan te weinig, ook al is het gewicht. Het eerste stuk vanaf Winterberg is een afdaling. Daarna weer omhoog en staat er nota bene als je nog vaart hebt een stoplicht. Nou ja, dat is dus even wachten. En daarna voor de rij auto's uit de wegwerkzaamheden langs. Ze zullen wel gedacht hebben, dat is een trage slak zeg!

100 km/h!

Na nog een klein bultje komt de beloning. Nou ja, voor mij met mijn crappy remmen voelt het dus niet zo. Er staat afdaling 10%.  Dat klinkt niet heel aanmoedigend. Maar blijkt uiteindelijk wel! Want omdat het nog redelijk licht is (ook al is de zon officieel net onder) kan ik zien dat ik het kan laten lopen. Waardoor ik op een 3 baans weg met 100 km/h naar beneden knal! Heerlijk, want daarna volgt een helling waar ik nog met dik 50 km/h boven kom. Ik merk ook dat het afdalen steeds vertrouwder wordt. Dit is zeker een goede training voor PBP! Er zitten in deze etappe wel veel beklimmingen maar ook veel afdalingen afgewisseld met wat stukjes langs meren waar het dan weer normaal glooiend is zodat je wat vaart kunt houden. Dat maakt dat ik dit stuk aangenamer vind rijden dan het stuk tussen Bremen en Winterberg.

Geen idee, maar volgens mij was dat de maan?

dit is met mijn verlichting op de laagste stand!

Op 300 km twijfel ik nog even of ik daar ga slapen als ik een plaspauze houd net bij een bushokje, maar er komen erg veel auto's langs. En ik besluit de laatste kilometers door te rijden naar de stempelpost. Ook omdat ik waarschijnlijk toch te weinig accu's bij me heb en voor de zekerheid dan daar gelijk 1 accu kan opladen terwijl ik slaap. En het voelt gewoon veiliger om onder camera toezicht te slapen dan ergens langs de weg.

Fritzlar, lekker slapen!

Iets voor 2 ben ik dan in Fritzlar. De vrouw die de shop beheerd is zeer vriendelijk. En ze wil mijn accu wel opladen. Helaas is de thee op, had ik toch maar zelf een paar zakjes meegenomen. Iets voor de volgende keer. Wel een lekkere notenkoek voor het slapen gaan. Om kwart over 2 lig ik in mijn slaapzak in Zoefje. Ik word nog 1x wakker van een paar duitse jongens die naast mijn fiets hard staan te praten en schrikken als ik ineens overeind kom. Daarna ben ik meteen weer vertrokken. Om half 5 gaat de wekker en dan is mijn GPS horloge en mijn navigatie ook opgeladen net als ik. Mijn telefoon wordt ook gelijk aan het infuus gelegd. En na appeltaart en ice tea en een gesprek met een randonneur die ik onderweg nog een paar keer ben tegengekomen ga ik weer op pad om kwart over 5.

Het verschil tussen Zoefje en Kanjer is nog steeds miniem tot nu toe

Vandaag zou ik het verschil tussen Kanjer en Zoefje echt moeten gaan merken. Namelijk met 2 uur slaap en minder inspanning zou ik misschien wel eens dezelfde tijd kunnen rijden. Al begin ik wel met een achterstand van zo'n 2,5  uur vanuit Fritzlar. Het volgende stuk moet ik een beetje wakker worden. En al snel word ik voorbij gereden door de zojuist genoemde randonneur. Maar omdat het glooiend is gooi ik mijn snelheid in de afdalingen wat omhoog zodat ik de klimmen het grootste deel omhoog kom. Dit werkt goed, en hiermee laat ik de wielrenners die me net na Fritzlar hebben ingehaald uiteindelijk weer achter me. Vandaag mag ik genieten, want ik heb alle tijd om te fninishen!

Fritzlar zonsopgang

Genieten is ook meegenieten, dus foto's maken voor het nagenieten!

Controle Punt Rhoden

Ik ben om 8 uur bij de mc donalds in Rhoden. En hier weer hetzelfde recept Apfelkuch met Thee. Waterzak bijvullen. En deze keer ook ORS innemen. Ik voel me weer als herboren als ik vertrek.

Ontbijt, Lunch en diner = Appeltaart!

De laatste echte heuvels

Ik weet dat er nu nog heuvels komen die redelijk pittig zijn. En dat ik gewoon rustig aan moet klimmen en dat ik dan wel boven kom. Parkoerskennis is een groot goed nu. Erg leuk dat ik omhoog weer ingehaald word door een tweetal dat mij ook al had ingehaald net na Fritzlar. En uiteindelijk ga ik met 70 km/h naar beneden en zie ik ze weer terug op de volgende klim. De laatste echte klim heb ik een racefietser voor me die dezelfde snelheid rijdt! Nou, dan ben je er echt belabberd aan toe als racefietser denk ik. Bij de afdaling haal ik hem in. En daarna zijn er geen steile hellingen meer dus kan ik redelijk door blijven rijden. Al blijft het wel glooiend uiteraard.

Mijn favoriete lunch is er niet!

In Oelde hebben ze geen Apfelkuch! Dat is ook voor het eerst, nou ja, dan maar een broodje ei. Waterzak vullen. Op het terras zitten Robert en Bram. Robert heeft blijkbaar vanaf 200 km met een fixie gereden. Want hij heeft een veertje verloren waardoor zijn freewheel vast zit! Dat betekent dat hij constant moet remmen met afdalen en altijd blijven trappen. Petje af hoor! Ze hebben ook veel respect voor mij, want ze hebben mij blijkbaar regelmatig op slakketempo omhoog zien rijden. Ze vertrekken net een paar minuten eerder dan ik, want ik maak nog even een praatje met de randonneur die net binnenkomt.

Peter is al binnen en ik moet nog 140 km!

Inmiddels is Peter al binnen! Die is behoorlijk veel sneller dan vorige keer zeg! Heel netjes. Als ik weg rij duurt het een paar kilometer maar uiteindelijk kom ik Robert en Bram weer tegen. Naar Buldern rijdt het op zich lekker, maar ik merk dat ik mijn appeltaart mis. Ow wacht! Die appeltaart uit Bremen zit nog in mijn fiets! Onderweg hou ik nog een plaspauze waarna ik de appeltaart opeet. Heerlijk hoor! Die heb ik niet voor niets helemaal over al die heuvels gesleept.

Nog een extra stop het op heetst van de dag om oververhitting te voorkomen

Pizza in Buldern

In Buldern ga ik naarstig op zoek naar een appeltaart stop, maar vind niets. En moet hier ook stempelen. Dus besluit een stukje terug te rijden voor de pizzaria die ik zag. Super aardige mensen. Ik krijg voor 4,50 een super grote pizza en een volle waterzak! De pizza bakker is oprecht geinteresseerd  in Zoefje en schrijft zelfs het adres van velomobiel.nl op. Ben benieuwd of hij er een gaat kopen! Hij wilde Zoefje  zo kopen van mij. Heel erg grappig, nog niet eerder meegemaakt.

ik bestelde er een zo klein mogelijk. Dat is dus nog heel groot.

De laatste etappe!

Als ik weer verder rijdt voel ik me op zich goed, maar de warmte begint me nu op te breken. Eerder met de beklimmingen was het 48 graden in de fiets, maar dat voelde minder warm dan nu, omdat het in de bossen was. Terwijl mijn meter nu "maar" 40 graden aangeeft. Als ik ergens een bosje vind waar ik even kan plassen en afkoelen doe ik dat. Een uurtje voor ik in Boekelo ben laat ik aan Peter weten dat ik aantocht ben. En om 19.40 uur kom ik aanrijden. Peter maakt een opname van mij. En daarna heerlijk op het terras zitten even.

Gehaald!

34 uur en 40 minuten

Ik heb maar met 1 werkende rem gereden!

Ik vertel dat mijn remmen het niet goed deden. En Gert kijkt er een keer na. Hij zegt, je hebt ook maar 1 rem! Die andere doet niets. Waarschijnlijk het schroefje verlopen. Ouder systeem, waarbij dat makkelijker kan blijkbaar. Robert en Bram komen denk ik een half uurtje later binnen en we hebben nog een babbeltje. Daarna ga ik met Peter weer  terug naar vrienden op de fiets. Na douchen en eten richting bed.

Boekelo - Lobith

De volgende ochtend ben ik bijtijds op. En na ontbijt heerlijk de tijd om spullen in te pakken enzovoorts. Daarna nog even aan de afstelling van de remmen gezeten. En ik kan de rem die niet werkte zo weer met de hand goed krijgen. Nou, dat lijkt me zeker dat dat te los zit! Maar goed, die rem die piept dus. Dus als ik geen piep hoor is ie weer verlopen. In ieder geval een goede indicator! Ook fijn om te weten dat ik dus met 1 rem nog kan overleven. Peter en ik fietsen samen naar Borculo om daar weer een ijsje te eten op het terras van 't Dommerholt.

Heerlijk in de schaduw!

Leuk om samen te fietsen

Warm op het terras ijsje eten

Daarna rijden we nog tot aan Zelhem gelijk op. Hier slaat Peter af richting Doesburg en ik rij door naar Lobith. Ik zou eigenlijk naar Amsterdam gaan fietsen. Achteraf gaat dat de volgende dag niet door. Dus ik had ook meteen naar huis kunnen fietsen. Maar niet zo heel erg.

Lobith - Nijmegen

Dinsdag fiets ik rond 11 uur het laatste stukje naar Nijmegen en dan ben ik blij dat ik weer thuis ben. Ik heb ervan genoten. Maar het kost ook allemaal energie. Dus thuis komen is dan ook weer fijn.