Training voor de oliebollentocht

Op kraamvisite bij mijn zus

Een week geleden had ik al afgesproken dat Ed en ik bij mijn zus langs zouden gaan dit weekend, omdat Ed nog niet op kraamvisite was geweest. Aangezien Ed nog wat trainingskilometers moest maken voor de week van de oliebollentocht (dan hebben we een zeer druk programma, maar later meer daarover), zou dit een goede training zijn om weer eens een rit van meer dan 100 km op een dag te rijden. 

Code Oranje en Code Geel

Een goede training bleek het wel te gaan worden, want de dag ervoor werd er al gemeld dat het zondag Code Oranje en Code Geel zou worden. Maar dat zou pas om 11 uur beginnen. Aangezien we 's ochtends rond die tijd wilden aankomen in Driebergen zou dat waarschijnlijk nog wel voor de sneeuw lukken. De terugweg moesten we dan maar even zien hoe dat ging uitpakken.

Code Geel

en Code Oranje

De heenweg

's ochtends bleek dat code oranje een uur eerder werd verwacht. Dus we moesten of iets sneller fietsen of eerder vertrekken. Dat laatste lukte niet echt, dus rond 8 uur zaten we uiteindelijk in de fiets. Nu maar hopen dat het eerste deel van code oranje niet al te gek was. We reden in een goed tempo richting Driebergen. Ed vond het wel koud en had last van z'n voeten. Ik denk als hij daar nou op terugkijkt dat het wel meeviel op de heenweg ;-). Uiteindelijk kwamen we in Driebergen binnen met de eerste sneeuwvlokken en dat was wel fijn. Want niet lang daarna begon het pad naar het huis van m'n zus al aardig vol te sneeuwen.

Bij het ochtendgloren vertrokken

Op de heenweg ligt er alleen nog sneeuw in de berm

In Driebergen

Ook mijn ouders zouden op bezoek komen bij mijn zus en zouden daarna nog even bij Opa langs gaan. Het was een gezellige boel zo met zn allen. En Pim, de vriend van mn zus, ging zelfs met zn zoontje Nino nog even met de bakfiets weg om brood te halen in code oranje. Na de lunch bleef het maar sneeuwen en dat zou zeker tot 15.00 uur duren.

Pim en Nino komen terug met de bakfiets

Vertrek in code oranje

Toen we klaar waren met voorbereiden om te vertrekken kon Ed niet zo goed wachten tot die tijd en dus vertrokken we in code oranje. Het wegkomen bleek nog niet zo makkelijk. Door in de sneeuw te lopen was er een soort ijslaagje onder mijn schoenen gekomen. En hierdoor kon ik dus niet inklikken. Verder was het lastig dat mijn achterwiel vaak in de sneeuw bleef spinnen. En het eerste stuk reden we maar op de rijbaan omdat het fietspad gewoon niet eens zichtbaar was. De skibril bleek wel een heel goed uitvinding met dit weer, want zonder kon je echt niets zien.

De oprit een uur voor vertrek

Mijn nieuwe sneeuwmasker ;-)

Geveegde en gestrooide fietspaden

Gelukkig kwam er al snel een strooiwagen over het fietspad en konden we hierna onze weg via het fietspad vervolgen tot het volgende dorp. Maar dit bleek niet zo te blijven. Soms hield het gebaande pad opeens op en moesten we over een dikke laag sneeuw rijden tot aan het volgende punt waar we de weg op konden. Soms konden we met onze fietsen lopend de weg meteen bereiken door ze over een paar blokken heen te rijden.

Dit ging nog net

Maar vanaf hier is het niet meer te doen

Weinig tractie

Op de sneeuwdelen onderweg was het heel duidelijk dat er weinig vermogen kon worden overgebracht of de achterband slipte al door. Zolang je blijft rijden gaat dat nog redelijk in een laag verzet maar zodra stilstaat kom je dus niet meer weg. Op een gegeven moment moesten we dus de rijbaan op, maar wegkomen gaat niet vanuit de berm, dus ik heb Ed de weg opgeduwd en daarna ben ik zelf in mijn fiets gaan zitten en heb een toeschouwer gevraagd of hij mij de weg op wilde duwen als er geen auto's aankwamen. Zo kwamen we weer op een weg waar we een klein beetje meer grip hadden.

Hier konden we even stoppen omdat een boom het fietspad sneeuwvrij had gehouden voor ons

Glibberen en glijden

Het laatste deel naar Rhenen reden we maar helemaal over de weg, het fietspad was gewoon niet begaanbaar. Net voor de brug gleed ik zelfs van het fietspad omdat het echt niet te zien was waar dit nou precies liep. Hopend dat het aan de overkant van de Rijn beter was bleek valse hoop, ook hier was het hopeloos. Zelfs op de weg was het nog slechter dan daarvoor. Ondanks dat we een paar strooiwagens tegen kwamen werd het er niet beter op, dus we glibberden maar voort.

Nog een keer naast de weg

Na station Dodewaard hadden we nog 1 weg die heel erg slecht gestrooid was ook. Ik reed hier in een spoor, maar op een gegegeven moment was ik ineens al mijn tractie kwijt en stond ik dus schuin in de berm. Gelukkig reden we niet snel en kon Ed mij weer terug op de weg trekken. Uitstappen was niet heel goed mogelijk omdat Kanjer helemaal overhelde. Er kwam een busje langs waarvan de bestuurder vroeg of alles goed ging. Nou nee dus, de strooiroute was grotendeels niet begaanbaar. Te weinig gestrooid/geschoven. Maar goed, we waren bijna thuis. Nog 25 km ploeteren maar ;-). 

De laatste loodjes

In dit geval wogen de laatste loodjes voor mij niet het zwaarste. Toen we over de brug bij Ewijk waren konden we voor het eerst weer op een goed geveegd en gestrooid fietspad rijden. Al had Ed blijkbaar nog steeds last van een te gladde achterband. Voor mij ging het een stuk beter. In Beuningen gingen we ieder onze eigen weg naar huis. Ik kreeg nog wel wat papsneeuw te verwerken, en ook nog wat stoplichten die niet zelf op groen gingen en waarvan het knopje onbereikbaar was, maar omdat er zo weinig auto's reden kon ik makkelijk oversteken. En uiteindelijk ben ik goed thuis gekomen. 

De laatste loodjes in het donker

Lampen en accu's

Ik had 2 reserve accu's bij me voor mijn lampen. Maar normaal gesproken kan ik wel met 1 af. Gelukkig maar want die van Ed waren op een gegeven moment allemaal leeg, en de mijne was na 90 km ook aan vervanging toe. Dus op onze laatste reserve accu's de laatste 20 km naar huis gereden. Vandaag weer alles opgeladen, ze moesten eerst weer even acclimatiseren voordat ik ze aan een lader hang. 

Conclusie

Ik wil toch nog even kijken voor een betere achterband om meer tractie te houden met sneeuw en gladheid. Verder was ik aardig tevreden. Ik denk dat we nu wel weten hoe we met dit weer moeten omgaan, maar als het dit weer is met een heen of terugreis naar Rotterdam, dan denk ik niet dat we dat in 1 dag moeten willen redden. Nu was het 55 km slecht waarover we 4,5 uur hebben gedaan. Dat betekent een enkele reis naar  Maassluis 130 km niet te doen is in 1 dag. Maar de kans dat het zo slecht is als afgelopen zondag is natuurlijk ook niet zo heel groot. Dit komt normaal gesproken niet zo veel voor in Nederland, al hebben we een aantal jaar geleden ook zo'n maart maand gehad met bergen sneeuw.

ps. een aantal foto's zijn door Ed gemaakt.