Het is gelukt 600 km klimmen en dalen

Voorbereidingen

Zoals ik had al laten weten logeerde Kanjer in Hengelo. En daardoor kon ik dinsdag t/m donderdag niet met hem fietsen. Donderdag werd ik weer wakker met pijn in mijn nek en schouders. Dit had ik ook gehad voor het weekend toen ik een paar dagen rust genomen had. En fietsen met Kanjer had dat grotendeels weer verholpen. Dus ik hoopte maar dat dat nu ook weer zo zou zijn tijdens de 600 km. Omdat ik donderdag zo'n last had wilde ik toch wel wat verlichting en ik bedacht om eerst een kort stukje rustig te fietsen op de trike. Daarna nog geprobeerd of wandelen hielp, allemaal wel een beetje maar ik zou er veel te veel inspanning voor moeten doen om de pijn helemaal weg te krijgen en ik wilde juist rust. Dus tussendemiddag besloten om te gaan zwemmen. En dat hielp aardig. Heb lekker 1,5 km in het zwembad gezwommen. afwisselend op de rug en schoolslag. Op de rug ging het beter. Dus de laatste baantjes alleen maar op de rug gezwommen. Toen ik terug thuis kwam was mijn nek in ieder geval weer ietwat draaibaar. Maar nog steeds een beetje pijnlijk.

Vrijdag werd ik door Ytsje luxe met de auto naar Hengelo gebracht. Vanaf daar ben ik met Kanjer via een kleine omweg voor een paar tegels naar Boekelo gereden. Een ritje van zo'n 12 km. Wel even fijn om te zien hoe het met mijn nek en schouders ging, maar het fietsen ging prima. Al bleef ik wel last hebben van pijn in mn nek.

Mijn vrienden op de fiets waren echt super lieve mensen! Ik kreeg een eigen slaapkamer. En er zou nog een fietser komen die ook mee reed wisten ze mij te vertellen. Maar ze wisten niet hoe laat hij zou aankomen.

Omdat ik nog pijn in mijn nek had ben ik een toeristische wandeling door Boekelo gaan maken en later nog even bij Gert langs geweest voor een route terug naar huis op mijn gps te zetten (die ik dus vergeten was in te laden).

Ik had zelf eten meegenomen en dat wilden mijn vrienden op de fiets wel even opwarmen voor me. Toen de andere fietser binnenkwam kon ik mooi nog even de bandenspanning checken en even kijken of alles goed was met Kanjer voor de start.

Daarna nog een tijd zitten praten met Peter. Hij is nieuw in het randonneren en vond het leuk om ervaringen uit te wisselen. Dus heb hem wat over mijn ervaringen met andere tochten verteld. Rond 10 uur ben ik naar bed gegaan en uiteindelijk heb ik wel een uurtje of 6 geslapen. Maar kon eerst niet goed in slaap komen vanwege mijn nek die nog steeds stijf was.

De start

Nadat ik alles in Kanjer had gelegd wat ik mee wilde nemen ging ik richting de start. De rest van de spullen mocht ik gewoon bij mijn vrienden op de fiets adres achterlaten. Ook wel heel fijn. Bij de start trof ik Johannes aan, die was helemaal uit Limburg komen fietsen om mij uit te zwaaien! Heel tof! Ik had de dag ervoor mijn start kaart al gekregen, maar ging toch nog even naar binnen voor een kopje thee. Daar kwam ik Jos en Eugene tegen en ook Mark Keizer was van de partij. Dus nog een aantal bekende velomobielrijders voor mij. Dat bood perspectief om misschien samen 's nachts te kunnen rijden. Ook kwam Bart mij uitzwaaien en had hij nog een topachterlicht voor mijn fiets bij zich (ik was mijn reserve achterlichtjes voor op de spiegels vergeten namelijk). Na nog een paar mooie kiekjes en een lange toespraak van de organisator mochten we dan eindelijk vertrekken.

De DF van Mark

De Quest van Eugene

Jos met zijn Quest XS

Peter fris aan de start

Johannes vanuit Broekhuizen (L)

Peter en ik bij de start

Gelijk goed op weg

Ik reed redelijk vooraan mee met de wielrenners en zag al snel geen velomobielrijders meer in mijn spiegels. Ik reed lekker en de vaart zat er goed in. Na een paar kilometer kwam Jos mij inhalen en zag ik Eugene nog een keer in de spiegels. Toen ik eenmaal een grote groep wielrenners voorbij was ging ik als een speer. Ik hoefde er nauwelijks wat voor te doen. Er bleef 1 wielrenner bij mij hangen maar voor de rest zag ik niets voor of achter mij rijden. In Duitsland kwam  Mark mij op de weg inhalen. En toen maar besloten om de rest in Duitsland zo veel mogelijk op de weg te gaan rijden. Te druk op het fietspad (2 richtingverkeer, maar niet zo breed). Mark reed door en bij de eerste controle reed ik weer eerder weg dan hem. Daarna reed ik eigenlijk weer een heel stuk alleen, maar ik vond het wel prima zo. Zo af en toe kwamen er wielrenners langs, maar die liet ik lekker gaan, ik had mijn tempo gevonden.

tussen de wielrenners op het fietspad

Mark komt voorbij

Die hebben allemaal een ViS ;-)

Eerste stempel

Bij de 2e controle kocht ik wat om een bewijs te hebben dat ik daarlangs geweest was. Drinken met koolzuur, want veel anders hebben ze blijkbaar niet in Duitsland, dat had ik moeten weten, want dat was met die skate evenementen in de Hessen ook altijd een probleem voor mij. Maar goed, ik dronk het flesje toch maar leeg. En onderweg boerde ik de lucht er wel weer uit. De eerst 150 km zaten erop in iets meer dan 6 uur, dus dat was erg snel!

2e stempel

Het echte klimwerk begint

Hierna zouden de heuvels komen. Ik maakte mijn eerste echte stop (zonder controle) bij de eerste serieuze klim. Ten eerste begon mijn gps te zeuren dat hij honger had, dus die legde ik aan de oplader. En ik moest ook super nodig plassen blijkbaar. Daarna even een boterham gegeten. En toen weer op weg gegaan. Mijn klimtempo lag ongeveer op 7 km/h soms kon ik 8 of 9 km/h.

mooi weer, de benen zijn nog goed!

Peter en Carl halen mijn in op de eerste helling

Dit is ongeveer het uitzicht voor de komende uren.....

Met deze snelheid

Ik hoopte maar dat ik ook nog wat afdalingen kreeg tussen hier en de controle in Winterberg anders zou het wel heel lang gaan duren! En ja, op een gegeven moment kwam de eerste afdaling, maar die was zo steil dat ik mijn fiets veel te hard vond gaan. Maar mijn wielen blokkeerden ook vrij snel omdat mijn remmen nu vrij scherp afgesteld stonden. Dus ik was blij om heel aan te komen in het dal. Daarna weer heuvelop, en ja hoor, ik was vergeten om mijn waterzak na te kijken, hij was leeg. En ik was al een kilometer omhoog. Gelukkig kwamen er wat wielrenners voorbij die even later een pauze namen langs de kant van de weg. Ik vroeg hen of ze nog een beetje water over hadden zodat ik tot Winterberg kon halen. Ik kreeg een liter water van de man op de foto hieronder! Bedankt!

De linker is mijn held!

De eerste dip

Het klimmen naar Winterberg viel me zwaar en daarbij liep ook nog eens 2x mijn ketting eraf  bij het schakelen naar mijn grote blad voor de afdalingen. Gelukkig heb ik open voetgaten en lag hij er zo weer op. Omdat het klimmen zo langzaam ging toch maar op het fietspad gaan rijden, en dan kon ik nog prima even praten met mijn app groep. Die begonnen mij enthousiast aan te moedigen. Uiteindelijk kwam ik na op de laatste klim nog een keer kort gestopt te zijn om iets na half 9 aan in Winterberg. Ik had dus ongeveer 5,5 uur gedaan over 81 km. Volgens menigeen zou de etappe van Winterberg naar Fritzlar veel zwaarder zijn. En omdat ik stuk zat en mijn apparaten ook wat voeding konden gebruiken heb ik in Winterberg een lange pauze genomen van 1,5 uur.

niet meer zo helder

Samen de nacht in

Ondertussen kwam Mark ook binnen samen met nog een DF rijder. We hebben gezellig samen gegeten, even praten was ook wat ik nodig had blijkbaar na zo'n lang stuk alleen fietsen. De DF rijder heette Ingo en kwam uit Münster. Hij had nog niet veel DF kilometers gemaakt. We besloten om met zijn drieen de nacht in te gaan, maar Ingo wilde in eerste instantie nog even langer pauze houden. Mark en ik vertrokken en na een paar kilometer reden we even een verkeerde weg in, met omdraaien liep bij Mark de ketting eraf wat betekende dat de fiets geopereerd moest worden. Deksel eraf schroeven, handschoentjes aan achterwiel optillen, ketting erop leggen en deksel er weer op schroeven. Dat is heel wat meer werk dan bij Kanjer dacht ik meteen. Dit lijkt me al een goede reden om geen DF te nemen voor PBP!

Mark is zijn fiets weer dicht aan het knutselen

Übening macht Meister

Zoals mijn viool leraar altijd zei. En inderdaad, toen we klaar waren konden we de eerste lange afdaling in, deze liep heel goed, ik reed voorop en remde wel redelijk wat maar had wel het gevoel dat ik de fiets goed onder controle hield. Op de helft van de afdaling toch maar even telefoonnummer uitgewisseld met Mark die achter een stoplicht bleef hangen. Voor het geval dat een van ons pech kreeg dat we elkaar konden bellen. Ook gelijk even naar de organisatie geappt dat alles nog goed ging en dat we de "snelste" afdaling gehad hadden in het donker. Na nog een 10 tal kilometer dalen mochten we dan weer omhoog. Ik moet zeggen dat het klimmen mij nu veel beter af ging. Het helpt misschien ook wel dat ik nu iemand in de spiegels had die net iets langzamer ging en dat ik niet constant werd ingehaald door racefietsers ;-). Die waren of nog in Winterberg of mij allemaal al voorbij. Op een gegeven moment kwamen er toch nog meer lichtjes bij en bleek dat Ingo ons toch achterop gereden was. De afwisseling tussen klimmen en dalen ging ook stukken beter nu. Ik begon het dalen echt super leuk te vinden zelfs. Dit stuk was ik echt in mijn element. Na 4,5 uur onderweg met nog 1x ketting pech van Mark kwamen we aan in Fritzlar.

's nachts rijden...

het zicht is net voldoende, zolang je geen tegenlichters hebt!

Met 4 velomobielen verder

Daar was Jos, die net uit zijn slaapzak kroop. Hij had mijn idee gepikt om in Fritzlar te gaan slapen. Inmiddels merkte ik wel dat ik een beetje moest vechten tegen de slaap. Toen we besloten om met zn vieren verder te rijden en Mark nog even bezig was met zijn fiets, moest ik echt moeite doen om niet in slaap te vallen. Maar nadat ik weer aan het fietsen was ging dat gelukkig snel over. Ik ging het grootste deel voorop zodat Jos kon zien wat voor tempo we reden. Op een gegeven moment zei hij dat ik echt als een bezetene aan het rijden was. Terwijl het voor mij niet zo voelde. Wel probeerde ik mijn traptempo lekker hoog te houden en daardoor ook mijn hartslag zodat ik niet zo snel slaperig werd. Misschien dat het daaraan lag. De heuvels werden gelukkig wat minder zwaar dit stuk en dat hielp ook wel. Lekker afdalen en dan de helft van de volgende heuvel alweer kunnen halen vaak. De 50 km tikten daardoor ook zo weg, ondanks dat ik en Mark allebei een keer de ketting eraf hadden. En na 3 uurtjes stonden we in Rhoden bij de MC Donalds.

Nog "maar" 234 km

Even de ogen dicht

Nu had ik echt even rust nodig. Jos bood mij zijn slaapzak aan en ik heb daar een kwartiertje in gelegen, achteraf net niet genoeg, want ik had onderweg nog 1x nodig om even de ogen dicht te doen. Tegen dat het licht begon te worden vertrokken we weer.

De laatste steile hellingen

De laatste serieuze klimmen waren echt super zwaar. En op een gegeven moment besloot ik gewoon dat dat dan maar zo was. En toen eigenlijk heel gemoedelijk omhoog gaan fietsen, zij aan zij met Jos gebabbeld over randonneren. Hij vertelde mij dat er volgend jaar mei  een 1600 km tocht (met tijdsbeperking) door Nederland georganiseerd werd. Dus ga binnenkort wel eens opzoeken hoe wat waar daarover. Lijkt me op zich best leuk. Toen we boven kwamen stonden Mark en Ingo al geduldig te wachten. Ik stapte even uit om mijn benen te strekken. Merkte ook dat mijn evenwicht wat minder was en dat ik best heel moe was, niet van het fietsen, maar meer van het niet slapen.

Nog een dipje

Toen we weer verder reden gingen Jos en Ingo er na niet al te lange tijd vandoor. En Mark bleef bij mij hangen. Bij mij was de vut eruit. En na nog even doorfietsen gaf ik aan Mark aan dat ik toch nog even de ogen dicht moest. Hij ging een stukje verderop met het thuisfront bellen. En na een paar minuten kon ik gelukkig weer verder. Bij de volgende controle kwamen we de ontsnappers nog tegen. Mooi dat er dan zo 2 groepjes ontstaan zodat niemand alleen rijdt. Al had ik het niet echt een probleem gevonden om alleen te rijden. Het is toch leuk als je samen iets uitrijdt. Na wat eten en een kop thee en mijn waterzak gevuld te hebben konden we weer door. We begonnen aan de laatste 140 km.

De laatste loodjes

Veel wind op kop, dus heel blij dat ik niet op een racefiets zat nu. Ook nog wat klimmetjes, die nog behoorlijk pijn in de benen deden. Ik was erachter gekomen dat ik maagzuur had dat naar boven kwam en daardoor waarschijnlijk al een tijdje zonder voedselopname reed. Gelukkig rij ik op reserves nog heel goed. Alleen niet meer de 30 km/h die ik hier had willen rijden. Maar dat lag waarschijnlijk ook deels aan de tegenwind. Wat op zich niet erg was, het tempo wat ik reed was redelijk constant, zolang Mark achter mij reed. Als hij voor mij ging rijden raakte ik dat op de een of andere manier weer kwijt. Maar ik herken mezelf hier wel in hoor, dat heb ik altijd gehad. Voorop rijd ik beter dan achteraan. Dus maar zoveel mogelijk voorop gereden.

in Buldern na 525 km

Derde of vierde adem gevonden en de finish met vlag en wimpel gehaald!

In Buldern hadden we de laatste stop, een vrije controle bij een ijssalon. Allebei een ijsje genomen en dit hielp voor mijn maag. Dus toen we weer op pad gingen voor de laatste 75 km kon ik weer aardig doorrijden. Dat was wel lekker. Maar elke viaduct of stukje omhoog was echt te veel merkte ik wel. Dus de power zat voornamelijk tussen mijn oren en niet echt in mijn benen. Wel conditie maar minder kracht. Uiteindelijk kwamen we om tien voor zeven aan in Boekelo. Mijn snelste 600 km brevet ooit! We hadden er 33 uur en 50 minuten over gedaan. Trots op mezelf en ook op Mark die hierna nog eventjes naar ter Apel ging fietsen, waar hij zaterdagochtend ook vandaan vertrok! Wat een bikkel. Ik maakte nog een extra rondje door het dorp om de 600 vol te maken, mijn garmin zei dat het precies 600 was, maar Strava was weer spelbreker door te zeggen dat het 10 meter minder was. Nou ja, so be it.

Wel mooi, ook het weer is prima de laatste etappe wordt het zelfs echt warm in de fiets

Gehaald!

Vrienden op de fiets

Terug bij Vrienden op de Fiets eerst lekker gedoucht, daarna gegeten en toen als een blok in slaap gevallen. Ik dacht nog even wakker te worden na een uurtje, maar dat is niet gebeurt. Rond half 5 werd ik wakker en toen bleek Peter ook wakker te zijn. Dus zijn we samen gaan ontbijten en bijkletsen van de belevenissen de afgelopen 600 km. Was erg leuk. Na 1,5 uur nog even gaan rusten en rond half 9 weer eruit om mijn spullen in te pakken en nog wat te eten. Ik had met Peter afgesproken om samen naar Doesburg terug te fietsen, zodat ik vanaf daar dan door naar Nijmegen kon. En om 10 uur reden we weg bij onze super vrienden op de fiets! Super bedankt voor alles, en ik kom zeker nog eens als ik in Boekelo moet starten.

Vertrek bij Vrienden op de Fiets samen met Peter

Achteraf

Had ik meer moeten genieten van deze tocht. Waarom moest ik per se voor het donker binnen zijn? Ja, ok, het is misschien iets minder vermoeiend, maar dat is dan maar de vraag. Omdat ik nu zonder slapen gereden heb. Heb aan de ene kant wel genoten, maar had niet de "energie" om meer om mij heen te kijken en te genieten van al dat moois, en dus heb ik ook veel minder foto's gemaakt dan ik normaal doe. Uiteindelijk heb ik maandag 110 km terug gereden in 5 etappes en daar heb ik wel van genoten! Dinsdag kreeg ik een terugslag in concentratie, waarschijnlijk door slaapgebrek. Heb 's middags een uurtje gelegen en ben 's avonds gaan fietsen zodat ik vannacht beter kon slapen. Vandaag gaat het een stuk beter met me. En heb ik dus eindelijk mijn verslag kunnen schrijven.

maandag 10 september 6.39 uur