Dag 7 en 8 naar het Drielandenpunt en terug naar huis

maandag  17 augustus 2020

Vandaag is onze laatste dag fietsen in Zuid Limburg. Ik heb er al zin in, maar Raymond is vandaag minder enthousiast. We vertrekken om 10 uur. Ik heb het idee dat Raymond een stuk beter rijdt dan gisteren, maar hij geeft zelf aan dat hij er minder van geniet. Dat kan natuurlijk. En daarom stoppen we even bij een bankje als we nog op het plateau van Margraten rijden. Ik probeer Raymond wat moed in te spreken, maar dat lukt niet echt met het melden dat we nog geen heuvels  gehad hebben. Als we weer verder gaan en de eerste echte afdaling volgt naar Slenaken begint hij er toch weer plezier in te krijgen. Bij de Loorberg wacht ik in de laatste bocht naar boven op hem. En als ik daar sta komen de buurtjes van de camping precies langs rijden. Ik heb het iets te laat door, maar voor de tweede ben ik wel op tijd met mijn camera. Als Raymond en ik boven zijn zitten ze iets verderop op een bankje iets te eten. Na een praatje rijden wij weer door naar de Gerardushoeve. Om te genieten van een uitsmijter en het uitzicht vanaf het terras. Raymond begint weer een beetje te genieten, en volgens mij gaat hij het klimmen zelfs waarderen. Na de afdaling naar Epen gaan we weer omhoog, ditmaal de Camerig op. Deze is heel lang dus ik wacht op Raymond na het eerste en steilste stuk. Overigens is het de eerste keer dat ik fietsers inhaal op een klim. En als ik sta te wachten en ze komen langs, roepen ze dat ze het knap vinden van mij.  Als Raymond er ook is maken we een selfie met z'n tweeen met het mooie uitzicht achter ons. Ik vertel Raymond dat hij nog 3 km mag klimmen en dat ik bovenop op hem wacht. Gelukkig is de rest van de klim redelijk schaduwrijk en bovenop is het volledig bebost. Dus ik sta heerlijk in de schaduw te wachten. Als Raymond er is overleggen we wat we gaan doen. En uiteindelijk besluiten we om toch naar het Drielandenpunt te klimmen. Dat betekent eerste en afdaling met een 12% helling en een bocht direct daarna en daarna nog een haarspeldbocht en dan uit laten razen tot je weer omhoog gaat. Bij de T splitsing wacht ik op Raymond en daarna klim ik rustig naar het begin van de klim naar het hoogste punt van Nederland. Nog 1 km klimmen en we zijn er maar dan wel met 7% gemiddeld ongeveer. Bovenop wacht ik op Raymond en komen er nog een paar andere camping buren voorbij met de auto. Wel grappig. Zo'n klein wereldje. Op het hoogste punt maken we wat foto's en aangezien er een wachtrij bij het drielandenpunt is sneaken we door het bos om vanaf de achterkant een foto te maken. Daarna rijden we weer naar beneden waarbij een auto vervelend voor Raymond gaat rijden. Ik kan gewoon minder snel door de bochten en de auto kan mij uiteraard ook niet voorbij. Dus dat betekent voor Ray een minder spectaculaire afdaling. Terug bij het einde van de afdaling gaan we rechtsaf en via een mooie rollercoasterweg rijden we richting Gulpen. Ik vind dit geweldig omdat ik zo hard naar beneden kan dat ik ook weer boven kom. In Vijlen nemen we een terrasje met een grote ice tea en een kersenvlaai heb ik de juiste keuze gemaakt. Raymond heeft een vlaai met schuim gekozen en een kleine cola zero. Na nog een mooi stukje afdalen zijn we weer in Gulpen. We besluiten dat we geen zin hebben om moeilijk te doen met eten. Dus we gaan boodschappen doen bij de plus. Ik neem weer sla met tomaten mee. En een pasta salade. Ice tea heb ik nog meer dan genoeg. Terug op de camping nemen we nog een duik in het zwembad waarbij ik heerlijk kan zwemmen door de lummel te zijn terwijl de rest de bal overgooit. Daarna willen we gaan eten, maar na de douche drinken we ook nog even thee met de buren waardoor het wat later wordt dan gepland. Als we gegeten hebben maken we nog even een rondje over de camping en daarna worden we uitgedaagd door 2 van onze buren voor een potje jeu de boules. Het is gezellig maar als het donker word gaat bij mij ook het lichtje uit. Ik ga lekker slapen, want ik wil morgen weer op  tijd opstaan, zodat ik niet al te laat terug in Nijmegen ben. 

Dinsdag 18 augustus 2020

Ik kan vanochtend niet zo goed wakker worden. Dus ik besluit om het bloggen maar uit te stellen tot ik weer thuis ben vandaag. Rond half 8 sta ik op en ga ik alvast beginnen met inpakken. Als ik halverwege ben ga ik ontbijten. Raymond komt er gezellig bij zitten. Na mijn ontbijt heb ik in een half uurtje alles ingepakt en sta ik klaar om te vertrekken. Raymond vertrekt iets later vandaag, want hij heeft pas later in de middag afgesproken met een vriend in de buurt van Roermond. Ik doe nog een rondje op de camping om iedereen die wakker is  gedag te zeggen en rond 9 uur vertrek ik. Ik rij nog geen 200 meter van de camping of bedenk dat Raymond een sleutel van mij geleend heeft. Ik rij nog even terug om die op te halen en dan kan ik echt gaan rijden. Mijn reis begint richting Valkenburg naar beneden. Dat gaat best lekker. Maar daarna volgt een klim. Ik rij rustig naar boven, maar daar moet ik me echt toe zetten. Wetende dat ik niet hoef te wachten is het verleidelijk om te veel kracht te zetten. Ik vul vakjes zodat mijn cluster aansluiting vind bij een cluster wat in Zuid Limburg ligt. De wegen zijn over het algemeen goed, dus dat valt me mee. Ik kom wel eens wat anders tegen met vakjes vullen. Als ik bij Maasbracht de brug over fiets kom ik een paar ligfietsers op een tandem tegen. Ze vertellen dat ze een Quest en een Mango hebben gehad. Grappig is dat. Ze zijn momenteel bezig aan een rondje Nederland en op weg naar Maastricht. Nijmegen komen ze later nog voorbij. Als ik weer verder rij merk ik dat mijn voetzolen toch wel wat te voorduren hebben gehad. Toch een beetje te snel over de heuvels gereden. Ik probeer ze wat te ontlasten, maar echt lukken wil dat niet. Als ik op de helft van mijn rit ben, stap ik toch maar even uit. Ik eet en drink wat en ik loop een rondje. Maar echt wegtrekken wil het niet. Ik stap weer in de fiets en rij rustig verder, maar het blijft niet lekker lopen. En als ik bij het St Anthonisbos ben, stop ik nog een keer kort. Dit keer helpt het meer. Bij Mill laat ik de route los en ga ik verder via de alternatieve route die Reinier laatst had gemaakt voor de NIJL. De snelheid gaat er wel mee uit, maar het is in ieder geval niet saai. Bij de brug van Heumen besluit ik om nog een klein rondje extra te rijden zodat ik op de 100 mijl kom. En daarmee kom ik ook in de buurt van Erwin, na een belletje die kant op rij ik even aan. Ik krijg wat aanmaak limonade en na een korte pauze rij ik het laatste stukje naar huis. Ik ben rond 17 uur thuis. Ik sjouw al mijn spullen naar boven en merk nu pas hoe moe ik ben. Het enige wat ik nog wil is eten en slapen. Maar dat gaat natuurlijk niet. Ik pep mezelf op. En na het eten, hang ik de was op. Daarna heb ik eigenlijk wel zin om nog te fietsen, maar ik wil ook nog aan mijn blog werken. Dus kies ik dit keer daar maar voor. Fietsen kan ik altijd morgen nog doen.